Podczas kolacji moja córka cicho wsunęła przede mnie złożoną karteczkę. „Udawaj, że jesteś chory i wynoś się stąd” – głosił napis. Nie rozumiałem – ale coś w jej oczach sprawiło, że jej zaufałem. Posłuchałem więc jej instrukcji i wyszedłem. Dziesięć minut później… w końcu zrozumiałem, dlaczego mnie ostrzegła.

Chłód przeszył mnie po plecach. Richard zawsze był taki kochający, taki troskliwy. Jak mogłam się tak mylić? „Dlaczego miałby to zrobić?” – wymamrotałam bardziej do siebie niż do niej.

„Ubezpieczenie na życie, mamo. To, które wzięliście sześć miesięcy temu. Pamiętasz? Milion dolarów”.

Poczułam się, jakbym dostała cios w brzuch. Ubezpieczenie. Oczywiście, Richard tak bardzo nalegał na tę polisę, mówiąc, że ma mnie chronić. Ale teraz, w tym nowym, złowrogim świetle, zdałam sobie sprawę, że od początku było odwrotnie.

„To nie wszystko” – kontynuowała Sarah, jej głos był już niemal szeptem. „Po tym, jak się rozłączył, zaczął przeglądać jakieś papiery. Zaczekałam, aż wyjdzie, i poszłam do biura. Były tam dokumenty dotyczące jego długów, mamo. Mnóstwo długów. Wygląda na to, że firma jest bliska bankructwa”.

Zjechałem na pobocze, nie mogąc dalej jechać. Richard był bankrutem? Jak mogłem nie wiedzieć?

„Znalazłam też to” – powiedziała Sarah, wyciągając z kieszeni złożoną kartkę. „To wyciąg z innego konta bankowego na jego nazwisko. Przelewa tam pieniądze od miesięcy – niewielkie kwoty, żeby nie wzbudzić podejrzeń”.

Wziąłem kartkę drżącymi rękami. To była prawda. Konto, o którym nic nie wiedziałem, gromadzące coś, co wyglądało na nasze pieniądze – a właściwie moje pieniądze ze sprzedaży mieszkania, które odziedziczyłem po rodzicach. Rzeczywistość zaczęła się krystalizować, okrutna i niezaprzeczalna. Richard nie tylko zbankrutował; od miesięcy systematycznie mnie okradał. A teraz uznał, że jestem więcej wart beze mnie niż teraz.

„O mój Boże” – wyszeptałam, czując mdłości. „Jak mogłam być taka ślepa?”

Sarah położyła dłoń na mojej, gest pocieszenia, który wydawał się absurdalnie dojrzały. „To nie twoja wina, mamo. On wszystkich oszukał”.

Nagle uderzyła mnie straszna myśl. „Sarah, zabrałaś te dokumenty z jego biura? Co, jeśli zauważy ich brak?”

Strach wrócił do jej oczu. „Zrobiłam zdjęcia telefonem i odłożyłam wszystko na miejsce. Nie sądzę, żeby zauważył”. Ale nawet kiedy to mówiła, żadne z nas nie wydawało się przekonane. Richard był skrupulatny.

„Musimy zadzwonić na policję” – postanowiłem, chwytając telefon.

„I co powiesz?” – zapytała Sarah. „Że rozmawiał o tym przez telefon? Że znaleźliśmy dokumenty, które wskazują na to, że defrauduje pieniądze? Nie mamy na to żadnych dowodów, mamo”.

Miała rację. To było nasze słowo przeciwko jego: szanowany biznesmen kontra histeryczna była żona i zbuntowana nastolatka. Kiedy rozważaliśmy nasze opcje, mój telefon zawibrował. SMS od Richarda: Gdzie jesteś? Goście pytają o ciebie. Jego wiadomość wydawała się taka zwyczajna, taka banalna.

„Co teraz zrobimy?” zapytała Sarah drżącym głosem.