Po wypadku, w wyniku którego zostałam przykuta do łóżka, moja teściowa mnie uderzyła i zabrała mi dziecko — ale nie spodziewała się, co zrobię później.

I po raz pierwszy od lat Isabelle w końcu wypowiedziała słowa, o których marzyła:
„W takim razie chodźmy do domu, kochanie”.

Kilka tygodni później, po długiej i zaciętej batalii sądowej, Isabelle uzyskała pełną opiekę nad dzieckiem.
Michael próbował przeprosić, ale ona powiedziała tylko cicho: „Dawno temu dokonałaś wyboru”.

Isabelle i Ethan przeprowadzili się do małego nadmorskiego miasteczka, gdzie Isabelle otworzyła ośrodek rehabilitacyjny dla kobiet skrzywdzonych, porzuconych lub zapomnianych – kobiet takich jak ona. Nazwała go „Drugim Krokiem”.

Pewnego wieczoru, gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Ethan cicho zapytał: „Mamo, jesteś teraz szczęśliwa?”

Isabelle uśmiechnęła się, a w jej oczach pojawił się spokój.
„Tak, kochanie. Bo w końcu jesteśmy wolni”.

Szli wzdłuż brzegu, trzymając się za ręce, a fale obmywały im stopy – zmywając każdą bliznę, każde wspomnienie okrucieństwa.
Kiedyś straciła wszystko.
Ale ostatecznie Isabelle Carter odnalazła coś o wiele większego: siłę, wolność i miłość syna.