Po wypadku, w wyniku którego zostałam przykuta do łóżka, moja teściowa mnie uderzyła i zabrała mi dziecko — ale nie spodziewała się, co zrobię później.

Isabelle Carter zawsze marzyła o spokojnym, prostym życiu. Ona i jej mąż, Michael , właśnie powitali na świecie swoje pierwsze dziecko – chłopca o imieniu Ethan . Nie byli bogaci, ale ich mały dom był pełen śmiechu i ciepła. Był wszystkim, czego kiedykolwiek pragnęła.
Aż do nocy, kiedy wszystko jej odebrano.

Stało się to w deszczowy piątkowy wieczór. Michael jechał do domu z pracy, Isabelle i dziecko spały na tylnym siedzeniu, gdy nagle ciężarówka wjechała na ich pas. Metal zgrzytnął o metal, szkło rozprysło się – i w mgnieniu oka świat Isabelle legł w gruzach.

Obudziła się w szpitalnym łóżku, w powietrzu unosił się zapach antyseptyku, a ona nie czuła nóg.
Głos lekarza był daleki, ale jednoznaczny:

„Pani Carter, pani rdzeń kręgowy został uszkodzony. Nie możemy powiedzieć, czy kiedykolwiek będzie pani chodzić”.

Słowa te wryły się w jej pamięć.

Dni zlewały się w tygodnie. Isabelle starała się być silna dla małego Ethana, ale ciemność nadciągała niczym powolny przypływ. Michael odwiedzał go coraz rzadziej, ciągle mamrocząc coś o „pracy” albo „sprawach”. A jego matka – Evelyn Carter – wkrótce pokazała swoje prawdziwe oblicze.

„Żałosne” – prychnęła Evelyn pewnego ranka, patrząc, jak Isabelle z trudem podnosi łyżkę. „Nie potrafisz nawet sama się najeść. Jak zamierzasz wychować dziecko?”