Po urodzeniu bliźniąt mąż rzucił papiery rozwodowe na moje szpitalne łóżko. „Podpisz je. Jesteś teraz zbyt niedbała – zawstydzasz takiego prezesa jak ja”. Obejmując sekretarkę ramieniem, uśmiechnął się szyderczo: „Ona jest godna stanąć u mego boku”. Podpisałam bez wahania. Następnego ranka jego karta dostępu została dezaktywowana. Wyszłam z gabinetu prezesa i w końcu powiedziałam mu prawdę.

„Ach, to dopasowanie marki” – stwierdziła Anna sucho.

Wyciągnęła z kolan kartkę papieru. Była to umowa rozwodowa, którą Mark zmusił ją podpisać niecałe 24 godziny temu.

„Wczoraj, Marku” – powiedziała Anna, unosząc dokument – ​​„zmusiłeś mnie do podpisania tego. Tak bardzo zależało ci na ochronie „swoich” aktywów, że nalegałeś na klauzulę: »Całkowity podział majątku na podstawie tytułu prawnego«” .

Uśmiechnęła się. To był przerażający uśmiech.

„Zapomniałeś sprawdzić, czyje nazwisko widnieje w akcie własności spółki, Mark. To moje. Zapomniałeś sprawdzić, czyje nazwisko widnieje w akcie własności penthouse’u. To moje. Zapomniałeś sprawdzić, czyje nazwisko widnieje w umowie najmu Astona Martina. To firmy.”

Przekazała dokument Głównemu Radcy Prawnemu.

„Chciałeś czystego rozstania? Udało ci się.”

Anna spojrzała na Szefa Ochrony.

„Jako przewodnicząca zarządu i większościowy udziałowiec” – oznajmiła Anna donośnym głosem – „niniejszym korzystam z przysługującego mi uprawnienia. Mark Miller zostaje zwolniony ze stanowiska dyrektora generalnego ze skutkiem natychmiastowym, z ważnej przyczyny ” .

„Powód?” – wykrztusił Mark. „Jaki powód?”

„Rażące przewinienie. Niemoralność. Publiczne ośmieszenie firmy. Oraz” – wskazała na Chloe – „przywłaszczenie funduszy firmy w celu sfinansowania nielegalnego romansu z podwładną”.

Zwróciła się do Chloe.

„Ty też jesteś zwolniona, Chloe. Spakuj biurko. Masz dziesięć minut.”

Mark rozejrzał się. Setki pracowników w holu – ludzi, których przez lata zastraszał i ignorował – obserwowały go. Niektórzy się uśmiechali.

„Nie możesz tego zrobić!” krzyknął Mark, rzucając się na Annę. „Jestem prezesem! Jestem twarzą tej firmy!”

Ochroniarze go chwycili. Rzucili na marmurową podłogę, unieruchamiając mu ręce za plecami. „Król” jadł kurz.

„Komisarzu” – powiedziała Anna spokojnie. „Zabezpiecz mu klucze”.

Strażnik sięgnął do kieszeni Marka i wyjął kluczyki do Astona Martina.

„I klucze do mieszkania” – dodała Anna.

Zabrali mu klucze do domu.

„Nie masz dokąd pójść!” krzyknął Mark z podłogi. „Mamy intercyzę!”

„Tak” – powiedziała Anna. „Ten, który napisałeś. »Każda ze stron zachowuje wyłączną własność aktywów zarejestrowanych na swoje nazwisko«. Jedyne, co jest zarejestrowane na twoje nazwisko, Mark, to twój dług z tytułu kredytu studenckiego i rachunki za karty kredytowe. Ten penthouse jest własnością firmy. Zostajesz eksmitowany”.

Rozdział 6: Przyszłość Matki

Strażnicy podnieśli Marka na nogi. Jego garnitur był pognieciony. Włosy w nieładzie. Spojrzał na Annę i po raz pierwszy ją zobaczył. Nie widział „nieuporządkowanej gospodyni domowej”. Zobaczył Tytana.

„Anno…” błagał łamiącym się głosem. „Proszę. Bliźniaki. Jestem ich ojcem.”

„Dokonałeś wyboru w szpitalnym pokoju” – powiedziała Anna lodowatym głosem. „Wybrałeś swój wizerunek ponad dzieci. Wybrałeś kochankę ponad żonę. Wyszedłeś”.

Dała znak strażnikom.

„Wynieście go z mojego budynku.”

Strażnicy zaciągnęli Marka i płaczącą Chloe w stronę obrotowych drzwi. Zostali wypchnięci na chodnik, na ruchliwą ulicę, mając na sobie tylko ubrania. Bez samochodu. Bez domu. Bez pracy. Bez złotego spadochronu.

Anna patrzyła, jak odchodzą.

W holu wybuchły brawa. Pracownicy klaskali. Wiwatowali na cześć Przewodniczącego.

Anna uniosła rękę, uciszając ich. Spojrzała na swoją drużynę.