Po tym, jak trafiłem do szpitala z powodu złamanych obu nóg w wypadku samochodowym, mój

„Wybacz nam, James. Kochamy cię i nie chcemy, żebyś czuł, że musisz poświęcać dla nas swoje dobro. Niezależnie od tego, czy możesz być obecny na ślubie, czy nie, ważne, żebyś się zagoił i wiedział, że jesteś kochany”.

Dokończyłem czytać, list drżał mi w dłoniach. Ojciec, który obserwował mnie w milczeniu, złagodniał. Jego sztywna postawa rozluźniła się i po raz pierwszy dostrzegłem w jego oczach bezbronność.

„Przepraszam, synu” – powiedział ściszonym głosem. „Pomyliłem się”.

Moja mama podeszła bliżej, obejmując mnie ostrożnie, pamiętając o moich obrażeniach. „Jesteśmy tu dla ciebie, James. Nie musisz nic robić sam”.