Po trzech długich misjach spodziewałam się wbiec w ramiona mojej rodziny. Zamiast tego, w chwili gdy wysiadłam z samolotu na lotnisku Memphis International, dostałam SMS-a od męża:

W końcu prawnik Dereka ustąpił. „Akceptujemy jej warunki. Wszystkie.”

Sześć miesięcy później rozwód stał się prawomocny. Derek odszedł z niczym. Nadira uciekła krzycząc w dniu, gdy skończyły się pieniądze, twierdząc, że kłamał o obiecanym życiu.

Przed salą sądową Derek pluł jadem: „Planowałaś to przez cały czas. Wiedziałaś, że cię zdradzę.”

Spojrzałam na niego spokojnie. „Nie, Derek. Modliłam się, żebyś tego nie zrobił. Ale byłam przygotowana, jeśli to zrobisz. To robią żołnierze. Mamy nadzieję na pokój. Ale przygotowujemy się do wojny.”

Tej nocy położyłam Maddoxa i Brinn do łóżek w naszym nowym, mniejszym domu — tylko nasze.

Maddox dołączył do JROTC, zainspirowany moją służbą. Brinn napisała wypracowanie zatytułowane „Moja mama, moja bohaterka.”

Gdy zgasiłam światło, zapytała cicho: „Mamo, bałaś się, kiedy tata wysłał tę wiadomość?”

Pocałowałam ją w czoło. „Nie, kochanie. Bo wiedziałam coś, czego on nie wiedział. Żołnierze nie walczą tylko za granicą. Czasem najtrudniejsze bitwy to te, które toczymy w domu. I jestem wyszkolona, by je wygrać.”