Po trzech długich misjach spodziewałam się wbiec w ramiona mojej rodziny. Zamiast tego, w chwili gdy wysiadłam z samolotu na lotnisku Memphis International, dostałam SMS-a od męża:

„W ogóle nie wracaj. Zamki zostały wymienione. Dzieci cię nie chcą. To koniec.”

Trzy zdania. Tak Derek zakończył piętnaście lat małżeństwa.

Stojąc skamieniała przy bramce przylotów w pełnym mundurze, z medalami błyszczącymi na piersi i torbą przewieszoną przez ramię, byłam otoczona cywilami spieszącymi się do swoich bliskich; śmiech i łzy wypełniały powietrze.

A jednak mój świat bezszelestnie się rozpadł. Przeżyłam walki ogniowe w Afganistanie, tylko po to, by trafić w zasadzkę w chwili powrotu do domu.

Odpisałam trzema słowami: „Jak chcesz.”

Czego Derek nigdy nie pojął: byłam przygotowana na zdradę. Trzy lata wcześniej, zanim wyjechałam na misję, moja babcia — sędzia Cordelia Nash — wezwała mnie do swojego gabinetu, którego ściany były obłożone kodeksami prawnymi i oprawionymi wyróżnieniami.

Swoim spokojnym, sędziowskim głosem ostrzegła mnie, bym nigdy nie ufała nikomu bezkrytycznie.

„Wojna zmienia wszystkich, Vero,” powiedziała. „I tych, którzy odchodzą, i tych, którzy zostają. Chroń siebie i swoje dzieci.”

Zgodnie z jej radą podpisałam starannie wybrane dokumenty: oddzielne konta bankowe dla moich środków bojowych, ścisłe ograniczenia pełnomocnictw oraz plan opieki rodzinnej, który wskazywał opiekuna na wypadek, gdyby Derek zawiódł.

Dom, kupiony za moje pożyczki VA, był wyłącznie na moje nazwisko. Derek śmiał się, podpisując swoje dokumenty. „Jesteś paranoiczna, Cordelio. Vera i ja jesteśmy solidni.”

Teraz, gdy czytałam jego wiadomość, cicho podziękowałam mojej „paranoicznej” babci. Bo nie planowałam tylko tras zaopatrzenia w Afganistanie. Zaplanowałam tę zasadzkę.