Po śmierci męża jego dzieci powiedziały: „Chcemy majątku, firmy – wszystkiego”. Mój prawnik błagał mnie, żebym walczyła, ale ja tylko powiedziałam: „Oddaj im wszystko”. Wszyscy myśleli, że zwariowałam. Na rozprawie końcowej podpisałam dokumenty, a dzieci się uśmiechały… aż ich prawnik zbladł, gdy przeczytał, co było napisane w ostatniej części.

„Dom, który myślisz, że odziedziczysz, ma hipotekę na 1,2 miliona dolarów. Willa nad jeziorem Tahoe obciążona jest hipoteką na 800 000 dolarów. Twój ojciec zaciągnął te pożyczki specjalnie po to, żeby obciążyć spadek długiem”.

Twarz Sydney z bladej stała się szara.

„Kłamiesz.”

„Obawiam się, że nie” – kontynuował spokojnie Mitchell. „Twój ojciec bardzo starannie wszystko udokumentował. W tym twoje długi hazardowe, Sydney – 230 000 dolarów u różnych wierzycieli – i oszukańcze plany inwestycyjne Edwina, które kosztowały jego klientów prawie 300 000 dolarów”.

„To nękanie” – powiedział Edwin łamiącym się głosem. „Nie możesz niczego udowodnić”.

Mitchell uśmiechnął się i wyciągnął kolejny folder.

„Właściwie mogę. Wyciągi bankowe z podrobionymi podpisami na dokumentach kredytowych. Zapisy przelewów bankowych dowodzące defraudacji. Nagrane rozmowy telefoniczne, w których oboje omawialiście manipulowanie majątkiem ojca, gdy umierał w szpitalu”.

Temperatura w pomieszczeniu zdawała się spadać o dziesięć stopni. Martin Morrison wpatrywał się w dokumenty z przerażeniem na twarzy człowieka, który zdaje sobie sprawę, że dał się nabrać.

„Colleen” – powiedział Sydney, a w jego głosie słychać było teraz jawną desperację – „na pewno nie wierzysz w te bajdurzenia. Jesteśmy rodziną. Kochamy cię”.

„Rodzina” – powtórzyłem. „Tak jak mnie kochałeś, kiedy powiedziałeś mi, że odziedziczę 20 000 dolarów po dwudziestu dwóch latach małżeństwa. Tak jak mnie kochałeś, kiedy dałeś mi trzydzieści dni na znalezienie innego miejsca do życia”.

Bianca, która dotąd milczała, nagle przemówiła.

„To wszystko tylko nieporozumienie. Możemy to rozwiązać. Możemy wprowadzić zmiany.”

„Właściwie” – przerwałem – „nie ma tu nic do ustalenia. Prawdziwy testament – ​​ten prawnie wiążący – pozostawia wszystko mnie. Decyzja, co, jeśli w ogóle, odziedziczą Sydney i Edwin, należy wyłącznie do mnie”.

Sięgnęłam do torebki i wyciągnęłam kolejny dokument.

„To akt darowizny, który przygotowałem dziś rano. Daję ci dokładnie to, co próbowałeś mi dać.”

Sydney chwycił dokument i szybko go przeczytał. Na jego twarzy malowało się zdziwienie, zrozumienie, a w końcu przerażenie.

„Dajesz nam dom i willę” – powiedział powoli Edwin. „Ale z hipotekami”.

„Zgadza się. Będziesz posiadać nieruchomości o wartości około 1,6 miliona dolarów i powiązane z nimi długi w wysokości 2 milionów dolarów. To oznacza, że ​​zostanie Ci 600 000 dolarów deficytu, co wydaje się uzasadnione, biorąc pod uwagę Twoje obecne trudności finansowe”.

„Nie możesz tego zrobić” – powiedział Sydney, ale w jego głosie brakowało przekonania.

„Właściwie mogę. Właśnie o to chodziło Floydowi. Chciał, żebyś poniósł konsekwencje swoich wyborów”.

Martin Morrison w końcu odnalazł swój głos.

„Colleen, to jest wyjątkowo nietypowe. Może powinniśmy poświęcić trochę czasu na rozważenie wszystkich opcji”.

„Nie” – powiedziałem stanowczo. „Zastanowiłem się nad wszystkim. Sydney i Edwin mogą przyjąć zaoferowany spadek albo odejść z niczym. To ich jedyne opcje”.

„A co jeśli odmówimy?” zapytał Edwin.

Odpowiedział James Mitchell.

„Wtedy pani Whitaker będzie dochodzić swoich praw karnych za znęcanie się nad osobami starszymi, kradzież na dużą skalę i oszustwa elektroniczne. Dowody są przytłaczające. Oboje czekałaby was długa odsiadka.”

Cisza ciągnęła się godzinami. Widziałem, jak umysł Sydney pracuje, próbując znaleźć jakiś punkt zaczepienia, sposób na negocjacje lub manipulowanie sytuacją. Edwin wyglądał po prostu na pokonanego.

W końcu Sydney przemówiła: „Czego od nas chcesz?”

„Chcę, żebyś podpisał dokumenty akceptujące zaoferowany spadek. Chcę, żebyś obiecał, że nigdy więcej się ze mną nie skontaktujesz, chyba że za pośrednictwem prawników. I chcę, żebyś zrozumiał, że to twój ojciec wybrał dla ciebie taką drogę. Nie z nienawiści, ale dlatego, że go do tego zmusiłeś”.

Bianca zaczęła płakać.

„To nas zrujnuje. Stracimy wszystko.”

„Powinieneś był o tym pomyśleć, zanim zacząłeś okradać swojego umierającego ojca” – powiedziałem bez współczucia.