Po rozwodzie mój były mąż szyderczo rzucił: „Nie dostaniesz ani centa, pijawko. Zatrudniłam najlepszego prawnika w mieście!”. Jego matka dodała kpiąco: „Żałosna kobieta – nie potrafiła mu nawet dać dziecka”. Nie sprzeciwiłam się. Zamiast tego spokojnie wręczyłam mu kopię naszej intercyzy. „Jesteś pewien, że przeczytałeś wszystko?” – zapytałam słodko. „Oczywiście, że przeczytałem” – prychnął. Uśmiechnęłam się ironicznie. „Więc najwyraźniej pominąłeś stronę szóstą”. Chwycił papiery, szybko je przeszukując wzrokiem – po czym zamarł…

Michael zatrudnił najlepszego prawnika w mieście. Zapomniał jednak o kardynalnej zasadzie negocjacji: najlepszy prawnik nie pomoże, jeśli jesteś zbyt arogancki, by przeczytać to, co podpisujesz. W pośpiechu, żeby mnie złapać w pułapkę i upewnić się, że nic nie dostanę, podpisał swój własny finansowy wyrok śmierci.

On i jego matka chcieli mnie upokorzyć, napiętnować jako bezpłodną, ​​nic niewartą kobietę, bo nie mogłam dać mu dziecka, ostatecznego spadkobiercy fortuny Sterling. Ostatecznie jego własne wyimaginowane pragnienie posiadania dzieci, jego kłamstwa i próba zdrady mnie z powodu tej prawdy, kosztowały go utratę jedynego prawdziwego dziecka: firmy. Wymienił kochającą żonę na stertę bezwartościowych certyfikatów akcyjnych. To była brutalna, ale sprawiedliwa wymiana. Próbował mi się odpłacić upokorzeniem. Odpłaciłam mu jedyną walutą, którą naprawdę rozumiał: całkowitym i zupełnym unicestwieniem.