„Po prostu zazdrościsz swojemu młodszemu bratu – on odniósł sukces, a ty jesteś tylko robotnikiem w fabryce” – zadrwił mój tata. Nie sprzeciwiłem się. Po prostu się uśmiechnąłem i odszedłem. Następnego ranka obudziłem się i zobaczyłem 154 nieodebrane połączenia. Wtedy wszystko się zmieniło.

„To dogodny moment” – mówię. „Lata kpin, a nagle zasłużyłem na szacunek, kiedy potrzebują gotówki”.

Vincent wzdycha. „Zasługuję na to. Wszyscy na to zasługujemy. Ale oni wciąż są naszymi rodzicami”.

„Biologia im do niczego nie uprawnia” – mówię mu. Mówię, że się nad tym zastanowię. To wszystko, co mogę mu teraz zaoferować. Przyjmuje to, wyglądając na ulżonego, że nie dostał stanowczej odmowy. Podaje mi numer ich motelu i swój nowy numer, po czym wychodzi.

Spędzam tydzień, myśląc o tym. Tymczasem praca mnie uspokaja. Bob ma swój własny dramat. Dziecko ma kolkę, nikt nie śpi. Przychodzi w koszulce na lewą stronę, nie zauważa tego aż do lunchu. Mimo to twierdzi, że warto. „Najcięższa praca, jaką kochałem” – mówi przez ogromne ziewnięcie. Eden szuka materiałów dla seniorów w kryzysie. Nie naciska na mnie w żadną stronę, tylko dostarcza informacji. „Cokolwiek postanowisz” – mówi – „zrób to na swoich warunkach, nie na ich”. Mądra kobieta.

Podejmuję więc decyzję. Tydzień później nie dzwonię do Vincenta ani do rodziców. Zamiast tego kontaktuję się z pracownikiem socjalnym w ich okolicy. Wyjaśniam sytuację. Organizuję pomoc w złożeniu wniosku o mieszkanie, pomoc medyczną dla taty, pomoc w znalezieniu pracy dla mamy. Płacę trzymiesięczny czynsz za skromne mieszkanie niedaleko szpitala. Czego nie robię? Nie podaję im swojego adresu ani nie zapraszam ich z powrotem do swojego życia. Niektóre mosty pozostają spalone i to jest w porządku.

Vincent wysyła SMS-a z podziękowaniami, zaskakująco skromnie. „Odpowiedz prosto. Tym razem zrobiłem po mojemu. Muszą stanąć na własnych nogach”.

Życie toczy się dalej. Zaręczyny z Eden. Nic specjalnego, tylko kolacja w jej ulubionej restauracji i prosty pierścionek, na który oszczędzałem. Płacze ze szczęścia i od razu mówi „tak”. Jej rodzina jest zachwycona. Naprawdę mnie lubią. Dziwny pomysł.

Wielka zmiana nadchodzi, gdy mój szef przechodzi na emeryturę. Oferuje mi sprzedaż swojej listy klientów i sprzętu w rozsądnej cenie. Przerażająca perspektywa, ale i ekscytująca. Eden przelicza liczby i mówi, że to ma sens finansowy. Podejmuję ryzyko i zakładam Cold Front Solutions. Pierwsze kilka miesięcy prowadzenia firmy to koszmar, ale powoli sytuacja się poprawia. Podpisuję się pod dużym kontraktem z kompleksem biurowym. Zatrudniam trzech solidnych techników, którzy faktycznie pojawiają się na czas i wiedzą, co robią.