Po powrocie do domu z trzech długich tury dostałam wiadomość od męża: „Nie zawracaj sobie głowy wracaniem. Wymieniłem zamki. Dzieci cię nie chcą. Koniec”. Odpowiedziałam tylko trzema słowami: „Jak sobie życzysz”. Jeden telefon do mojego prawnika zmienił wszystko.

Przed budynkiem sądu Derek splunął jadem: „Od początku to przygotowywałeś. Wiedziałeś, że cię zdradzę”.
Spojrzałem mu prosto w oczy. „Nie, Derek. Modliłem się, żebyś tego nie zrobił. Ale przygotowałem się na wypadek, gdybyś to zrobił. Tak właśnie robią żołnierze. Mamy nadzieję na pokój. Ale przygotowujemy się na wojnę”.

Tej nocy ułożyłem Maddoxa i Brinna do łóżek w naszym nowym, mniejszym domu – tylko naszym. Maddox dołączył do JROTC, zainspirowany moją służbą. Brinn napisał esej zatytułowany „Moja mama, mój bohater”.

Kiedy zgasiłam światło, zapytała cicho: „Mamo, bałaś się? Kiedy tata wysłał tego SMS-a?”

Pocałowałem ją w czoło. „Nie, kochanie. Bo wiedziałem coś, czego on nie wiedział. Żołnierze nie walczą tylko za granicą. Czasami najtrudniejsze bitwy to te, które toczymy u siebie. A ja zostałem wyszkolony, żeby wygrywać”.