Po poważnym wypadku mój syn odmówił przyjścia do domu — kilka godzin później obudziłam się i zastałam szokującą niespodziankę prawną.

Pielęgniarka wpatrywała się w telefon, a jej wyraz twarzy zamarł z niedowierzania. Dr Shapiro zacisnął szczękę.

„Zadzwoń jeszcze raz” – powiedział. „Nie mógł mieć tego na myśli”.

Ale wiedziałam, nawet gdy ciemność mnie wciągnęła, nawet gdy zdjęli mi maskę z twarzy i kazali liczyć od dziesięciu wstecz, wiedziałam, że mój syn mówił poważnie.

Kiedy obudziłem się po raz drugi, ból był inny – słabszy, znośniejszy. Cokolwiek mi dali, działało, otulając wszystko delikatną, leczniczą mgiełką, która sprawiała, że ​​świat wydawał się nieco nierealny.

Ta sama pielęgniarka, co wcześniej, była tam, sprawdzając coś na monitorze obok mojego łóżka. Zauważyła, że ​​mam otwarte oczy i uśmiechnęła się, ale był to smutny uśmiech – taki, jaki dają ci ludzie, gdy wiedzą coś, czego nie chcesz słyszeć, albo, jak w moim przypadku, coś, co już słyszałam i chciałabym odrzucić.

„Jak się czujesz?” zapytała, regulując przepływ w mojej kroplówce.

Próbowałem mówić, ale gardło wciąż miałem podrażnione. Znów podała mi gąbkę, pozwalając mi zwilżyć usta.

„Ból” – wydusiłem w końcu.

„To było do przewidzenia. Przeszłaś poważną operację, ale wyszłaś z niej wspaniale. Dr Shapiro zatamował krwawienie i naprawił wszystko, co wymagało naprawy. Twoje płuco jest ponownie napompowane. Wszystko będzie dobrze, Helen.”

Fizycznie, może. Ale były też inne rodzaje uszkodzeń, których żaden chirurg nie mógł naprawić.

Wspomnienie tego, co mi wcześniej powiedziała, wróciło gwałtownie. Słowa Jasona. Jego odmowa. Beznamiętność w jego głosie, gdy mówił te nie do pomyślenia rzeczy.