Nic nie powiedziałem, po prostu odwróciłem się i odszedłem. Znałem prawdę i wkrótce oni też ją poznają.

Tydzień później notariusz zebrał nas, żeby odczytać testament taty. Przybyłem wcześniej, siedząc cicho w kącie. Mama i Emma przyszły ostatnie, z maską pewności siebie na twarzy, która szybko zniknęła, gdy prawnik zaczął mówić.

„Dom” – zaczął – „nie jest wymieniony w testamencie”.

Emma uśmiechnęła się krzywo, szturchając mamę, jakby wygrały jakąś niewidzialną bitwę. Ale prawnik jeszcze nie skończył. „Nie ma o tym mowy, bo już zostało przepisane na Sheilę”.

Cisza. Potem niedowierzanie. „Co?” – krzyknęła mama, a jej głos rozniósł się echem po pokoju.

„Akt został podpisany ponad miesiące temu” – kontynuował prawnik, niewzruszony ich szokiem. „Należy w całości do Sheili”.

Twarz Emmy zbladła, jej brawura opadła. „Ale tata powiedział…” – zaczęła, ale słowa jej się załamały.

„Tata chciał, żeby to pozostało w rodzinie” – przerwałem mu cicho. „I właśnie to zamierzam zrobić”.