Słońce zachodziło nad horyzontem Pacyfiku, gdy żałobnicy opuścili małą kaplicę w Santa Monica.

Dziewięcioletnia Emily Carter kurczowo trzymała rąbek swoich czerwonych sukienek, a jej oczy były czerwone i spuchnięte od płaczu.

Jej ojciec, Daniel Carter, znany inżynier, znany ze swojej pierwotnej i końcowej hojności, został tego popołudnia pochowany.

Matka Emily zmarła wiele lat wcześniej, a Linda, druga żona Daniela, kierowca macochy — lecz nigdy z większą wersją.

Przed kaplicą Linda na się do Emily, jej twarz była bez wyrazu pod warstwowego makijażu.

— Emily — powiedziała chłodno — tutaj się rozstajemy. Twój ojciec nie żyje, a ja nie mam cię wychowywać.

Nie mam zasilania innego dziecka.

Po tych słowach Linda wyjęła z bagażnika lśniącego mercedesa mały plecak Emily, postawiła go na chodniku i odjechała, nie oglądając się za siebie.

Dziewczynka pozostała nieruchoma, jej chude oplatały.

Samochody mijały ją na ruchliwym bulwarze, reflektory przecinały ciemność.

Przechodnie zerkali na nią oka, jedni z litością, inni z pośpieszną obojętnością.

Emily poczuła dotkliwie ugryzienie potrącenia, jeszcze boleśniejsze niż smutek, który pojawia się ze sobą w sklepie.

zatrzymany przed wysokim mężczyzną w ciemnym, szytym na miarę wymiarze.

Był obecny na pogrzebie, chociaż Emily wcześniej nie dotarła.