Po latach ignorowania mnie przez matkę, pojawiłem się na Boże Narodzenie z małym prezentem. Kiedy dokuczali mi z powodu mojego „małego projektu”, powiedziałem po prostu: „Sprzedałem firmę”. Mój brat roześmiał się i zapytał: „Za co – drobne?”. Odpowiedziałem: „Za 150 milionów dolarów”. Jego uśmiech zniknął, ręce mojej matki zaczęły się trząść… i śmiech w tym pokoju zmienił się.

A ten czek był mój.

Założyłem konto bankowe bez ich wiedzy. Wybrałem wyciągi elektroniczne, żeby poczta nie przychodziła do domu.

Obserwowałem, jak liczby rosną.

Dwieście.

Pięćset.

Tysiąc.

Pierwszym dużym zakupem, jakiego dokonałem, był laptop. Był to odnowiony, ceglasty sprzęt – ciężka, czarna skrzynia z wentylatorem, który wydawał odgłos startującego silnika odrzutowego. Kupiłem go od gościa na Craigslist za 150 dolarów.

Schowałem to pod łóżkiem.

Ten laptop był moim portalem.

Podczas gdy Logan oglądał filmy na dole na sześćdziesięciocalowym telewizorze plazmowym, który mama kupiła mu dla relaksu, ja byłam w swoim pokoju i się uczyłam.

Sam nauczyłem się, jak działa internet. Poznałem kod. Dowiedziałem się, że istnieje świat poza Kansas City, gdzie niskie wymagania konserwacyjne nazywano wydajnością – i ceniono je.

Pamiętam szczególnie jedną noc. Było późno, może druga w nocy. Miałem siedemnaście lat. Kodowałem prostą stronę internetową dla lokalnej piekarni – to była moja pierwsza praca freelancera.

Na dole usłyszałem krzyki.

Logan wrócił do domu pijany. Wjechał samochodem w bramę garażu.

Usłyszałem głos mamy — nerwowy i uspokajający.

„Wszystko w porządku, kochanie. Wszystko w porządku. Naprawimy to. Nie martw się. Po prostu wejdź do środka.”

Usłyszałem westchnienie taty — ciężkie, zrezygnowane westchnienie człowieka, który w myślach wypisuje kolejny czek.

Siedziałem w ciemności, niebieskie światło ekranu oświetlało mi dłonie. Zatrzymałem pisanie. Wsłuchiwałem się w chaos panujący na dole.

I uświadomiłem sobie coś, co mnie przeraziło.

Nic nie poczułem.

Nie byłem zły, że rozbił samochód. Nie byłem zazdrosny, że on był pocieszany, a ja ignorowany. Nie byłem smutny, że moi rodzice mieli wady.

Byłem obojętny.

Więź została zerwana.

Nie pękło od razu. Strzępiło się nitka po nitce, przez tysiąc opuszczonych posiłków i zapomnianych osiągnięć, aż nic mnie już do nich nie trzymało.

Byłem lokatorem w ich domu — podnajemcą, który płacił czynsz w milczeniu i za dobre oceny.

Spojrzałem na kod na ekranie.

Było czysto. Było logicznie.

Jeśli wystąpił błąd, to była moja wina i mogłam go naprawić.

W C++ nie było faworyzowania. W HTML nie było polityki.

To była meritokracja.

Wróciłem do pisania. Dźwięk wciskania klawiszy zagłuszał hałas dochodzący z dołu.

To była noc, kiedy naprawdę ich opuściłem.

Moje ciało miało pozostać w tym domu przez kolejny rok, aż do ukończenia szkoły, ale mój duch już spakował walizki.

Spojrzałem na swoje rozmazane odbicie na ciemnym monitorze.

Nie byłam już dziewczyną w tle zdjęcia.

Byłem architektem czegoś nowego.

Zdałem sobie sprawę, że nie potrzebuję, żeby na mnie patrzyli.

Tak naprawdę ich ślepota była moim atutem.

Podczas gdy wpatrywali się w Logana, upewniając się, że się nie potknie, nie zauważyli, że uczę się latać.

Nie zniknąłem.

Po prostu nauczyłem się żyć bez nich.

Uniwersytet Technologiczny Ridge View nie był miejscem, do którego jechało się, żeby odnaleźć siebie. To było miejsce, do którego jechało się, żeby się rozwijać – zazwyczaj z kofeiny, programowania i desperacji.

Był to betonowy kampus, użytkowy i szary, pełen ludzi, którzy dokładnie wiedzieli, jaka jest początkowa pensja młodszego programisty back-end w Seattle, a jaka w Austin.

Idealnie się tu wpasowałem.

Udało mi się uzyskać częściowe stypendium – wystarczające na pokrycie czesnego – ale koszty utrzymania stanowiły mój problem. Moi rodzice zarabiali na papierze za dużo, żebym mógł ubiegać się o pomoc finansową, ale nie wnieśli żadnego wkładu w moją edukację.

Podczas gdy Logan prawdopodobnie imprezował, studiując nauki humanistyczne, finansowane przez Bank Mamy i Taty, ja stałam się stałym bywalcem kawiarni na kampusie o nazwie The Daily Grind.

Moje życie stało się niewyraźną mieszaniną kodu binarnego i przepalonego espresso.

Budziłem się o 4:30 każdego dnia.

Świat jest inny o tej porze. Cichy, wrogi i zimny. Przeszłam sześć przecznic do sklepu, z oddechem unoszącym się w powietrzu, z rękami wciśniętymi głęboko w kieszenie bluzy z kapturem z second-handu.

O piątej zawiązywałam zielony fartuch, który nieustannie cuchnął zjełczałym mlekiem i środkiem dezynfekującym.

Moje dłonie były zawsze podrażnione.

Tego nikt ci nie powie o byciu baristą. To nie kawa cię uszczęśliwia. To mycie – gorąca woda, ostre mydło, niekończący się cykl szorowania ceramicznych kubków.

Moje kostki trzeszczały i krwawiły w suchym zimowym powietrzu. Owijałem je bandażami i szedłem dalej.

Nalewałam latte studentom, którzy wyglądali na równie zmęczonych jak ja się czułam, i profesorom, którzy w ogóle na mnie nie patrzyli między zmianami i wykładami.

Mieszkałem w pracowni komputerowej.

Nie miałam życia towarzyskiego. Nie chodziłam na mecze piłkarskie. Nie umawiałam się na randki.

Byłem maszyną.

Chłonąłem Javę, Pythona i C++ jak tlen. Siedziałem w ostatnim rzędzie, robiąc notatki na moim ciężko odnowionym laptopie, podczas gdy faceci w pierwszym rzędzie ze swoimi eleganckimi MacBookami opowiadali o rewolucjonizowaniu branż, których jeszcze nie rozumieli.

Pomysł na Pulse Habit nie narodził się w wyniku geniuszu.

Było to spowodowane odgłosami narzekań w pracowni komputerowej.

W powietrzu zawsze unosił się gęsta atmosfera stresu. Moi rówieśnicy się rozpadali. Byli genialni, ale biologicznie niekompetentni.

„Nie jadłem nic stałego od dwóch dni” – jęknął facet o imieniu Marcus, opierając głowę o klawiaturę.

„Myślę, że spałam w tym tygodniu tylko cztery godziny” – odpowiedziała inna dziewczyna, popijając napój energetyczny, który wyglądał na radioaktywny.

„Ciągle zapominam zadzwonić do mamy” – mruknął ktoś inny. „Myśli, że nie żyję”.

To był chór dysfunkcji.

Rozejrzałem się dookoła i zdałem sobie sprawę, że jesteśmy wystarczająco inteligentni, aby tworzyć skomplikowane algorytmy, ale zbyt głupi, aby zadbać o nasze podstawowe ludzkie potrzeby.

Optymalizowaliśmy kod, pozwalając jednocześnie naszemu sprzętowi — naszym ciałom — na awarię.

Zajrzałem do sklepu z aplikacjami. Owszem, były tam aplikacje fitness, ale były agresywne. Chciały, żebyś biegał maratony. Chciały, żebyś liczył makroelementy. Były przeznaczone dla osób, które już były zdrowe i chciały osiągnąć elitarny poziom.

Nie było nic dla pokolenia wypalenia zawodowego.

Nie znalazło się nic dla tych, którzy potrzebowali jedynie delikatnego szturchnięcia, żeby napić się szklanki wody lub wstać i się rozciągnąć.

Otworzyłem nowy plik projektu.

Nazwałem to Pulse.

Pierwsza wersja była, szczerze mówiąc, katastrofą. Stworzyłem ją w czasie przerwy semestralnej, pracując na dwie zmiany w kawiarni, żeby zarobić na kelnera. Kodowałem po nocach, a oczy mnie piekły.

Interfejs był tragedią szarych przycisków i czcionki Times New Roman. Wyglądał jak formularz kontroli podatkowej.

Udostępniłem wersję beta dziesięciu osobom z mojej grupy studyjnej.

Informacje zwrotne były brutalne.

„Działa” – powiedział Marcus, starając się być miły – „ale patrzenie na to przygnębia mnie. Mam wrażenie, jakby mój lekarz krzyczał na mnie SMS-em”.

„Sposób działania aplikacji jest niezgrabny” – powiedział inny kolega z klasy. „Muszę kliknąć cztery razy, żeby zarejestrować, że piłem wodę. Jestem za zmęczony na cztery kliknięcia”.

“Wiara…”

Nie przyjąłem postawy obronnej. Nie miałem na to ego.

Potraktowałem opinię jako dane.

Dane są neutralne. Dane pomagają w iteracji.

Zdałem sobie sprawę, że jestem dobrym inżynierem back-endu, ale miałem artystyczną wrażliwość cegły. Więc zmieniłem kierunek.

Na miesiąc przestałem kodować i zacząłem studiować projektowanie.

Nie było mnie stać na kurs UI/UX, więc pochłaniałam darmowe materiały. Oglądałam samouczki na YouTube z podwójną prędkością, składając pranie. Czytałam blogi o teorii koloru na telefonie, czekając na autobus.

Dowiedziałem się o białej przestrzeni, o promieniu narożnika, o tym, że delikatny błękit uspokaja ludzi, a ostra czerwień wywołuje niepokój.

Przepisałem cały front-end od podstaw.

Uprościłem to. Minimalistycznie. Przyjaźnie.

Zmieniłem ton.

Zamiast powiadomienia o treści „Zapisz spożycie wody” aplikacja wyświetliła komunikat „Hej, wyglądasz na spragnionego”.

Zamiast „Wykryto deficyt snu” napisano: „Kod będzie nadal obecny rano. Idź spać”.

Zmieniłem nazwę na Pulse Habit.

Wersję drugą uruchomiłem po cichu.

Nie miałem budżetu na marketing. Drukowałem ulotki w bibliotece w czerni i bieli, bo wydruk w kolorze kosztował dziesięć centów więcej, i rozklejałem je w łazienkach w akademiku i na siłowni.

Zbyt zmęczony, żeby działać? Pamiętajmy, żeby być dla Ciebie człowiekiem.

W pierwszym tygodniu zanotowałem pięćdziesiąt pobrań, potem sto.

Potem zaczęły napływać recenzje.

Szorowałem dzbanek z mlekiem w zlewie na zapleczu kawiarni, gdy telefon zawibrował w kieszeni fartucha. To było powiadomienie z konsoli programisty App Store.

Wytarłem mokre, czerwone dłonie o dżinsy i wyciągnąłem ją.

Pięć gwiazdek.

Mam silne stany lękowe i czasami zapominam oddychać. Ta aplikacja mi o tym przypomniała. Czuję się jak przyjaciel w kieszeni. Dziękuję.

Wpatrywałem się w ekran.

Hałas ekspresu do kawy ucichł. Brzęk naczyń ucichł.

Przeczytałem to jeszcze raz.

Dziękuję.

Pojawił się kolejny.

Pięć gwiazdek.

Proste, czyste. Nie czuję się winna, że ​​ominęłam jeden dzień. Po prostu wita mnie z powrotem.

Poszedłem do łazienki dla personelu, zamknąłem drzwi i zsunąłem się po ścianie, aż usiadłem na zimnej, kafelkowej podłodze.

Nie płakałam.

Pozwoliłam łzom popłynąć — szybko i gorąco.

Po raz pierwszy w życiu zrobiłem coś, co miało znaczenie.

Stworzyłem wartość.

I widzieli mnie obcy ludzie, którzy nie znali mojego nazwiska, nie wiedzieli, że jestem dzieckiem niewymagającym opieki.

Zobaczyli moją pracę i uznali ją za dobrą.

To był haj lepszy niż jakikolwiek narkotyk. To było odurzenie kompetencją.

Tej nocy, upojony tym sukcesem, popełniłem błąd.

Opuściłem gardę.

Chciałem się tym podzielić.

Dziecko we mnie – to, które myślałam, że zagłodziłam i uciszyłam – obudziło się i zażądało, by je wysłuchano.

Zadzwoniłem do mojej matki.

Była godzina siódma wieczorem, wtorek. Odebrała po czwartym dzwonku, brzmiąc na rozkojarzoną. W tle słyszałem telewizor.

„Faith, wszystko w porządku? Nigdy nie dzwonisz o tej porze”.

„Wszystko w porządku, mamo” – powiedziałam, ściskając telefon i krążąc po moim malutkim pokoju w akademiku. „Właściwie to nawet lepiej niż dobrze. Chciałam ci coś powiedzieć”.

„O co chodzi?” Jej ton był już niecierpliwy.

„Zbudowałem aplikację”.

„Aplikacja?” – Już brzmiała na znudzoną. „Jakaś gra?”

„Nie” – odpowiedziałem. „To monitor zdrowia. Pomaga ludziom radzić sobie ze stresem i nawykami. Uruchomiłem go w zeszłym tygodniu i mam już pięćset użytkowników. Ludzie wystawiają pięciogwiazdkowe recenzje. Mówią, że im pomaga”.

Czekałem.

Wstrzymałem oddech.

Chciałem mieć dobrą pracę.

Chciałem efektu wow.

„To miłe, kochanie” – powiedziała. Jej głos był płaski, automatyczny. „Dobrze, że masz hobby, które cię zajmuje”.

A potem, jak gdyby drzwi się zamknęły:

„Słuchaj, rozmawiałeś ostatnio ze swoim bratem?”

Uczucie chłodu zalało mnie, natychmiast gasząc ciepło recenzji.

“NIE.”

„Och, znowu myśli o zmianie kierunku studiów” – powiedziała nagle ożywionym głosem, pełnym troski i energii. „On jest taki kreatywny, wiesz. Czuje się ograniczony w biznesie. Chce się zająć czymś filmowym. Myślimy o kupieniu mu sprzętu fotograficznego, żeby zobaczyć, czy mu się spodoba”.

Westchnęła, jakby to był jej ciężar do udźwignięcia.

„Obiektywy są takie drogie. Ale czy wiesz, że dobry obiektyw może kosztować dwa tysiące dolarów?”

Stałem nieruchomo.

Kontrast był tak ostry, że aż bolało.

Stworzyłem produkt od podstaw, nauczyłem się nowej umiejętności i zyskałem uznanie na rynku.

Logan miał kaprys i byli gotowi wystawić czek na tysiące.

„Wiara?” zapytała. „Jesteś tam?”

„Jestem tutaj” powiedziałem.

Mój głos był teraz inny. To był głos osoby, która w końcu sprzeda firmę za 150 milionów dolarów.

To było trudne.

„W każdym razie” – kontynuowała – „po prostu martwię się, żeby znalazł swoją pasję. Masz szczęście, Faith. Możesz robić, co chcesz. Logan tak głęboko wszystko przeżywa”.

„Tak” – powiedziałem. „Muszę iść, mamo. Mam zmianę”.

„Dobra, uważaj”. Potem, jakby poprawiała manekina: „A, i jak wrócisz do domu na Święto Dziękczynienia, postaraj się nie nosić tych bluz z kapturem. Wyglądasz jak chłopak”.

Rozłączyłem się.

Tym razem nie płakałam.

Spojrzałem na telefon, który trzymałem w dłoni. Spojrzałem na pięciogwiazdkową recenzję na ekranie.

Wtedy zdałem sobie sprawę, że mogę wyleczyć raka, ale ona nadal pytała mnie, dlaczego nie mogę być bardziej jak Logan, który właśnie odkrył, że interesuje się biologią.

To był ostatni raz, kiedy zwróciłem się do niej o aprobatę.

Wziąłem to pragnienie – tę potrzebującą, żałosną część mnie – i pogrzebałem ją pod warstwami ambicji.

Postanowiłem, że nie zbuduję tego dla nich. Nie zbuduję tego, żeby im się pokazać.

Zbudowałbym to, bo potrafiłem, bo byłem w tym dobry i bo rynek nie przejmował się moją traumą z dzieciństwa.

Rynek interesował się tylko produktem.

Rzuciłem się w wir pracy z przerażającą intensywnością.

Spałem cztery godziny na dobę.

Kodowałem podczas wykładów.

Odpowiadałem na e-maile od obsługi klienta, będąc w toalecie.

Pulse Habit rósł.

Nie było to jeszcze wirusowe, ale rozprzestrzeniało się stabilnie.

To było prawdziwe.

Sześć miesięcy później siedziałem z tyłu kawiarni, kradnąc ich Wi-Fi, żeby uruchomić aktualizację serwera. Na zewnątrz padał deszcz – szara, paskudna mżawka.

Moja skrzynka odbiorcza była otwarta. Przeglądałem opinie użytkowników i zgłoszenia błędów, gdy nagle w oczy rzucił mi się temat wiadomości.

To nie było od użytkownika. To nie było z uniwersytetu.

Wiadomość pochodziła z ogólnego adresu, na który nie można odpowiadać, powiązanego z biurem monitorowania kredytowego.

Temat: Alert. Nowe zapytanie w Twoim raporcie kredytowym.

Zmarszczyłem brwi.

Nie ubiegałem się o kartę kredytową. Nie ubiegałem się o pożyczkę. Jeździłem samochodem kupionym za gotówkę i zapłaciłem czesne kartą debetową.

Kliknąłem i otworzyłem.

LS Ventures rozpoczęło procedurę sprawdzającą zdolność kredytową.

Denise Stewart.

Moja ręka zamarzła na panelu dotykowym.

Zimny ​​dreszcz – zimniejszy niż zima w Kansas – przeszedł mi po kręgosłupie.

LS Ventures. Logan Stewart. I nazwisko mojej matki obok.

Wpatrywałem się w ekran, aż piksele stały się niewyraźne.

Dlaczego moja matka sprawdzała moją zdolność kredytową?

I dlaczego powiązano to z przedsięwzięciem nazwanym na cześć mojego brata?

Nie wiedziałem wtedy, ale ten e-mail był pierwszą luźną nicią. Gdybym ją pociągnął, cały gobelin kłamstw, który utkała moja rodzina, rozpadłby się.

Ale w tamtej chwili — siedząc w kawiarni w mokrych skarpetkach i ze zmęczonym sercem — poczułem głębokie, wibrujące poczucie strachu.

Zamknąłem laptopa, ale nie usunąłem wiadomości e-mail.

Złożyłam je w folderze, który nazwałam po prostu: Dowody.

Ukończyłem Ridge View Tech w ciągu trzech lat.

Nie przeszłam przez scenę. Nie kupiłam togi ani czepca z frędzlami. Postrzegałam ceremonię ukończenia szkoły jako nieudolną – czterogodzinne wydarzenie, które kosztowałoby mnie pięćdziesiąt dolarów w opłatach za wynajem i poranek straconej produktywności.

Poprosiłem urzędnika o wysłanie dyplomu na moją skrytkę pocztową.

Kiedy dyplom dotarł w sztywnej tekturowej kopercie, nie oprawiłem go. Schowałem go do szuflady pod stosem logów serwerowych. Dla mnie dyplom był jedynie potwierdzeniem – dowodem, że opłaciłem składki i przetrwałem system.

Przeciążałam swój plan zajęć w każdym semestrze, biorąc po dwadzieścia jeden punktów naraz, napędzana paniką i desperacką potrzebą zaprzestania marnowania pieniędzy na czesne. Każdy miesiąc spędzony na uczelni oznaczał kolejny miesiąc długu.

Pobiegłem w stronę wyjścia, podczas gdy wszyscy inni rozkoszowali się spacerem.

Kiedy miałem dwadzieścia dwa lata, byłem wolny.

Przeprowadziłem się do Omaha.

Nie było to olśniewające. Nie było to centrum technologiczne jak San Francisco czy Austin, gdzie inwestorzy venture capital obsypywali pieniędzmi każdego, kto miał kamizelkę Patagonii i prezentację.

Było cicho.

Było to przystępne cenowo.

A co najważniejsze, miejscowość znajdowała się trzy godziny drogi od Kansas City — wystarczająco blisko, aby w nagłych wypadkach dojechać tam samochodem, ale jednocześnie wystarczająco daleko, żeby nikt nie wpadł z niezapowiedzianą wizytą.

Wynająłem biuro w centrum handlowym, wciśnięte między pralnię chemiczną a podupadającą agencję ubezpieczeniową. Dywan miał odcień przemysłowego brązu, który zdawał się być zaprojektowany tak, by ukrywać plamy po kawie, a świetlówki brzęczały niskim, przyprawiającym o ból głowy szumem.

Czynsz wynosił sześćset dolarów miesięcznie.

To była pierwsza nieruchomość, jaką kiedykolwiek kontrolowałem.

To było moje królestwo.

Usiadłem na używanym krześle Aeron, które uratowałem z wyprzedaży likwidacyjnej, otoczony gołymi ścianami z płyt gipsowo-kartonowych i oficjalnie założyłem Pulse Habit.

Potrzebowałem pomocy. Nie mogłem jednocześnie programować zaplecza, zajmować się obsługą klienta i projektować materiałów marketingowych.

Potrzebowałem klonów.

Ale nie mogłem sobie pozwolić na klony.

Mogłem sobie pozwolić tylko na wierzących.

Najpierw zatrudniłem Leo.

Miał dziewiętnaście lat, rzucił studia i wyglądał, jakby od dekady nie widział słońca. Przyszedł na rozmowę kwalifikacyjną w koszulce z napisem: „Nie ma jak 127.0.0.1” i pokazał mi portfolio kodu, które było chaotyczne, ale genialne.

Przypomniał mi mnie samego – głodnego, nieśmiałego, desperacko pragnącego szansy.

Potem zatrudniłem Sarę.

Była starsza, samotna matka, która uczyła się Swifta wieczorami, kiedy dzieci poszły spać. Nie miała dyplomu z MIT.

Miała charakter.

Byliśmy grupą bezdomnych.

„Nie mamy stołu do ping-ponga” – powiedziałem im pierwszego dnia. „Nie mamy darmowych obiadów z cateringu. Ale jeśli to się sprawdzi, będziecie właścicielami części tego. Daję wam udziały”.

Przyjęli ofertę.

Pracowaliśmy w tym maleńkim pokoju, obijając kolana o tanie biurka z IKEI. Zapach chemikaliów z pralni chemicznej sączył się przez ściany, mieszając się z aromatem naszej taniej kawy.

To nie był sen o startupie, jaki można zobaczyć w filmach. Nie było żadnych foteli-worów.

Słychać było jedynie klikanie mechanicznych klawiatur i odgłosy rozmów Sary odbierającej połączenia od użytkowników na korytarzu, ponieważ nie mieliśmy sali konferencyjnej.

Pulse Habit rósł.

Nie wybuchło z dnia na dzień. Nie było to wirusowe zjawisko, które wypaliło się w miesiąc. To był powolny, stały wzrost.

Skupiliśmy się na społecznościach ignorowanych przez wielkich gigantów technologicznych.

Odwiedziłem lokalne siłownie i polecałem aplikację trenerom. Uczęszczałem na spotkania grup terapeutycznych i rozmawiałem z terapeutami o tym, jak aplikacja może pomóc ich pacjentom w śledzeniu wahań nastroju.

Rozwiązywaliśmy prawdziwy problem.

Ludzie mieli dość bycia krytykowanymi przez technologię. Chcieli narzędzia, które będzie im towarzyszyć.

Wieść rozeszła się ustnie.

Popularna instruktorka jogi z Denver napisała o nas na blogu. Rzeczniczka zdrowia psychicznego na TikToku pokazała, jak korzystała z naszej funkcji dziennika nastroju.

Wprowadziliśmy poziom premium: 4,99 USD miesięcznie.

Pierwszego dnia, kiedy włączyliśmy bramkę płatności, wpatrywałem się w pulpit nawigacyjny.

Nowy abonent.

Nowy abonent.

Nowy abonent.

Pod koniec pierwszego miesiąca nasze przychody pokryły czynsz i koszty serwera. Pod koniec trzeciego miesiąca mogłem płacić Leo i Sarze prawdziwą pensję.

Zarabiałem pieniądze.

Prawdziwe pieniądze.

Po raz pierwszy w życiu spojrzałem na stan swojego konta bankowego i zobaczyłem liczbę, która nie wywołała u mnie ścisku w piersi.

Ale się nie zmieniłem.

Nadal jeździłem moją rozklekotaną Hondą Civic z wgnieceniem w zderzaku. Nadal nosiłem te same czarne bluzy z kapturem i dżinsy. Mieszkałem w kawalerce, która była w zasadzie garderobą z oknem.

Gromadziłem zasoby.

Bałam się, że jeśli wydam grosz na luksus, wszechświat zorientuje się, że zaszła pomyłka i wszystko cofnie.

Tymczasem doniesienia z Kansas City przedstawiały zupełnie inny obraz.