Po jedenastu latach małżeństwa i czwórce dzieci, uczucie mojego męża przerodziło się w okrucieństwo. Nigdy nie przegapił okazji, by umniejszyć mój wygląd, twierdząc, że „się zapuściłam”. Pewnego wieczoru wrócił do domu, obrzucił mnie miażdżącym spojrzeniem od stóp do głów i oznajmił, że odchodzi.

Pozwoliłam mu wejść do środka tej nocy, ale nie z powrotem do mojego życia. David siedział przy kuchennym stole, próbując poskładać jakieś wytłumaczenie, a łzy spływały mu po policzkach. Mówił o samotności, o błędach, które popełnił, o pragnieniu drugiej szansy.

„Emma, ​​przysięgam, że się zmienię” – błagał. „Możemy to naprawić. Dla dzieci”.
Patrzyłam na niego przez dłuższą chwilę. Potem powiedziałam słowa, których nigdy nie sądziłam, że będę miała odwagę wypowiedzieć: „David, dzieci zawsze będą miały ojca, ale ja nie potrzebuję męża, który mnie łamie, żeby czuć się silna. Dokonałeś swojego wyboru, a teraz ja dokonuję swojego”.

Wyglądał na oszołomionego, jakby odrzucenie nigdy nie przeszło mu przez myśl. Ale ja mówiłem poważnie.