Po czterech latach spędzonych za kratkami za przestępstwo, którego nigdy nie popełniłem, wróciłem do tego, co uważałem za dom. Ale mój klucz już nie pasował. Kobieta, która otworzyła drzwi, była schorowaną nieznajomą, drżącą ze strachu. Wkrótce dowiedziałem się, że moja narzeczona sprzedała mój dom swojemu synowi oszustowi, który ukradł jej pieniądze i porzucił ją tam. Dwie zagubione dusze pod jednym dachem, staliśmy się rodziną. A na łożu śmierci zostawiła mi ostatnią, niepokojącą misję.

W ciągu kilku tygodni historia obiegła cały kraj: „Skandal z kontrahentem obronnym powiązany z korupcją i tuszowaniem morderstwa”. Nazwisko Stevena Lewisa było wszędzie. Próbował uciec, ale został aresztowany przez agentów federalnych w Nevadzie.
Śledztwo wznowiło sprawę Daniela i po raz pierwszy prawda wyszła na jaw.

Ale sprawiedliwość ma dziwny sposób na pozostawianie blizn. Media zamieniły moje życie w widowisko – „Były skazaniec pokonuje oszusta-milionera”. Ludzie, którzy kiedyś przechodzili przez ulicę, żeby mnie unikać, teraz chcieli wywiadów. Nie zależało mi na niczym. Wróciłem do małego mieszkania, gdzie krzesło Margaret wciąż stało przy oknie, a jej druty do robótek były nietknięte.

Pewnego wieczoru, wracając z pracy, zastałem kopertę wsuniętą pod drzwi. W środku znajdował się czek – duży – i notatka napisana ręką Laury:
„Gazeta sprzedała prawa. Zasłużyłeś na to”.

Nie, ale wiedziałem, co z tym zrobić.

Miesiąc później odkupiłem mój stary dom. Zamki były nowe, ściany świeżo pomalowane, ale huśtawka na ganku wciąż skrzypiała, gdy wiał wiatr. Założyłem ogródek na tyłach domu – róże, ulubione kwiaty Margaret. Na drewnianej ławce wyrzeźbiłem jej inicjały obok inicjałów Daniela.

Czasem wieczorem siedzę, patrzę na gwiazdy nad Sacramento i myślę o tym, jak dwa złamane życia – jej i moje – odnalazły w sobie sens.

Margaret dała mi coś więcej niż dom.
Dała mi powód, by znów uwierzyć – że nawet gdy wszystko ci odebrano, prawda wciąż może cię wyzwolić.

I tym razem klucz pasuje.