Cisza w pokoju była namacalna, niczym gęsta mgła, która nagle opadła, otulając wszystkich lodowatym uściskiem. Goście, zamarli w bezruchu, obserwowali starszą parę w samym sercu burzy. Mąż stał tam, z twarzą pełną zmieszania i determinacji, najwyraźniej przygotowując się na emocjonalną burzę, która – jak był pewien – nastąpi po jego szokującym wyznaniu.

Ale żona, o mądra żona, nie dała się ponieść falom emocji. Przeżyła życie pełne cichej godności osoby, która znała swoje serce i własną wartość. Jej oczy, które niezliczoną ilość razy widziały zmieniające się pory roku, spotkały się z oczami męża ze spokojem, który przeczył chaosowi, jaki wokół nich wirował.

Wzięła głęboki, uspokajający oddech, a potem przemówiła głosem tak delikatnym i spokojnym, jak wiatr szeleszczący w jesiennych liściach. „Jestem wdzięczna” – zaczęła, a jej słowa były jak balsam na szarpaną ciszę – „że po tylu latach w końcu znalazłeś odwagę, by wyznać swoją prawdę”.