Po 28 latach małżeństwa mąż wyrzucił mnie bez grosza. Poszłam użyć starej wizytówki, którą zostawił mi ojciec, ale wydawca muzyczny zbladł i powiedział: „Pani Carter, katalog pani ojca jest wart…”. Byłam w szoku, gdy odkryłam, że

Podałem jej wizytówkę, czując się głupio.

„Dał mi to mój ojciec. Henry Matthews. Nie wiem, czy to konto nadal istnieje. Minęło 10 lat, odkąd odszedł”.

Oczy recepcjonistki rozszerzyły się, gdy przeczytała kartkę.

„Henry Matthews. Konto HMI…”

Proszę o chwilę cierpliwości.

Podniosła słuchawkę, nacisnęła przycisk i zaczęła mówić przyciszonym, naglącym tonem. Wychwyciłem fragmenty – „Konto Matthewsa”, „Córka jest tutaj” i „Pan Thompson musi to zobaczyć”.

Rozłączyła się i uśmiechnęła do mnie, ale w jej wyrazie twarzy było coś innego. Szacunek, może nawet podziw.

„Proszę pani, proszę usiąść. Pan Thompson zaraz panią przyjmie. Mogę pani przynieść kawę? Wodę?”

„Kawa byłaby cudowna” – powiedziałem. Nie pamiętałem, kiedy ostatnio coś jadłem albo piłem.

Przyniosła mi kawę w prawdziwej porcelanowej filiżance, nie w papierowym kubku. Kawę premium, taką, jaką Robert kupował dla swoich klientów. Objąłem ją dłońmi, pozwalając ciepłu przeniknąć do moich zimnych palców.

Pięć minut później otworzyły się drzwi. Wyszedł mężczyzna po sześćdziesiątce w idealnie skrojonym garniturze. Srebrne włosy, bystre oczy za okularami w drucianych oprawkach.

„Pani Carter” – powiedział. „Jestem Richard Thompson, starszy wspólnik. Czy mogłaby pani pójść ze mną?”

Poszedłem za nim do narożnego biura z oknami wychodzącymi na port. Ściany były pokryte kolejnymi złotymi płytami, kontraktami w ramkach, zdjęciami mojego ojca ściskającego dłonie muzykom, których rozpoznałem z okładek płyt.

„Pani Carter, proszę usiąść” – powiedział pan Thompson.

Jego głos był łagodny, ale widziałem, że jego ręce lekko drżały, gdy siedział za biurkiem.

„Zanim zaczniemy, muszę potwierdzić twoją tożsamość. Czy masz dokument tożsamości?”

Podałem mu prawo jazdy. Obejrzał je, a potem wyszukał coś na komputerze. Pisał, klikał, czytał. Jego twarz zbladła.

„Pani Carter… Diano” – powiedział powoli. „Kiedy ostatni raz rozmawiałaś z ojcem o jego pracy?”

„Cały czas rozmawialiśmy, zanim umarł” – powiedziałem. „Ale o jego pracy? Niewiele. Był pianistą jazzowym, udzielał lekcji gry na fortepianie, grał w małych klubach na południowym wschodzie. Nigdy nie mówił wiele o biznesowej stronie biznesu”.

Pan Thompson odchylił się na krześle.

„Czy twój ojciec kiedykolwiek wspominał, że jest autorem piosenek?”

„Autor tekstów piosenek? Nie. To znaczy, napisał kilka piosenek, krótkich melodii, takich tam, ale nic poważnego.”

„Nic poważnego” – powtórzył pan Thompson.

Obrócił monitor komputera w moją stronę.

„Pani Carter, pani ojciec nie był tylko autorem piosenek. Był jednym z najpłodniejszych ghostwriterów Minqin Chamu i wczesnego Minqin Chamui. Pisał pod dziesiątkami pseudonimów. Współtworzył, aranżował, współpracował – i robił to wszystko po cichu, za kulisami”.

Wpatrywałem się w ekran. Pokazywał bazę tytułów piosenek, setki, może tysiące. A przy każdym: Henry Matthews, autor. Albo: Henry Matthews, współautor.

„Nie rozumiem” – wyszeptałem.

Pan Thompson wyciągnął gruby plik.

„Twój ojciec założył Matthews Sterling Music Publishing w Minqin Chamote ze swoim partnerem, Marcusem Sterlingiem. Marcus zmarł w Mutin Chin Chamin, a jego udziały zostały wykupione przez większą firmę wydawniczą, ale twój ojciec zachował swój katalog. Po jego śmierci wszystko zostało przekazane w powiernictwo”.

„Zaufanie?”

„Tak. Bardzo konkretny trust. Twój ojciec zostawił instrukcje, że konto pozostanie nieaktywne, nietknięte, dopóki nie zostanie spełniony jeden z dwóch warunków.”

Pan Thompson otworzył plik i przeczytał dokument.

„Warunek pierwszy: Diana osiągnie wiek 65 lat. Warunek drugi: Diana uzyska dostęp do tego konta w stanie rzeczywistego kryzysu finansowego”.

Spojrzał na mnie znad okularów do czytania.

„Ma pani 58 lat, więc warunek pierwszy nie został spełniony, co oznacza…” Zrobił pauzę. „Pani Carter, czy znajduje się pani w stanie rzeczywistego kryzysu finansowego?”

Pomyślałem o worku na śmieci w moim samochodzie, zerowym saldzie na moim koncie, 43 dolarach w moim portfelu i papierach rozwodowych, które niczego mi nie obiecywały.

„Tak” – powiedziałem. Głos mi się załamał. „Tak, jestem”.

Pan Thompson powoli skinął głową.

„W takim razie, zgodnie z wolą twojego ojca, fundusz powierniczy zostaje aktywowany. Wszystkie aktywa zostają ci natychmiast przekazane.”

„Majątek? Panie Thompson, mój ojciec mieszkał w małym mieszkaniu. Jeździł 20-letnim samochodem. Jaki majątek?”

Odwrócił się do komputera i otworzył kolejny ekran.

„Pani Carter, katalog utworów pani ojca generuje dochód za każdym razem, gdy któryś z jego utworów jest grany w radiu, streamowany online, wykorzystywany w reklamie, coverowany przez innego artystę lub prezentowany w filmie lub programie telewizyjnym. Tantiemy te narastają od 10 lat, pomniejszone o minimalne opłaty administracyjne”.

Znów obrócił ekran w moją stronę. Zobaczyłem liczby. Mnóstwo liczb.

„Całkowita aktualna wartość katalogu twojego ojca, wliczając w to skumulowane tantiemy i przewidywane przyszłe zyski, wynosi około…” – zrobił pauzę. „Czterdzieści siedem milionów dolarów”.

Pokój wirował. Chwyciłem poręcze krzesła.

„To niemożliwe. Mój ojciec był biedny. Całe życie walczył o przetrwanie”.

„Twój ojciec wybrał skromne życie” – powiedział łagodnie pan Thompson. „Powiedział mi kiedyś, że widział zbyt wielu muzyków zniszczonych przez nagłe bogactwo. Chciał, żeby muzyka była jego dziedzictwem, a nie stylem życia. I chciał cię chronić”.

Wyciągnął kopertę z teczki.

„Zostawił to dla ciebie. Powiedział, że będzie można to otworzyć dopiero po aktywacji trustu”.

Moje ręce drżały, gdy brałem kopertę. Na przodzie widniał napis mojego ojca:

Dla mojej Diany, gdy nadejdzie burza.