Planowałam zrobić niespodziankę na naszą pierwszą rocznicę, gdy pewne „dziecko” wysłało mojemu mężowi wiadomość – Historia dnia

„Co masz na myśli?”.

„Zdradzasz mnie?” – wyrzuciłam z siebie, zanim zdążyłam się powstrzymać.

„Dlaczego tak myślisz?”.

Wymieniłam wszystko: telefon, tajemnicę, odległość. „Coś się zmieniło”.

„Cóż, mam przeczucie, że ty też coś ukrywasz”.

Byłam oszołomiona. „Planuję niespodziankę!”.

„No tak, nie tylko ty potrafisz zaskakiwać ludzi” – mruknął, wyraźnie zirytowany, zanim wyszedł z pokoju.

Stałam tam oszołomiona. Czy był zły, bo przyłapałam go na gorącym uczynku? Czy przesadziłam z reakcją?

Ciąg dalszy na następnej stronie

Chwilę później wrócił i przeprosił.

„Zapomnijmy o tym” – powiedział.

Skinęłam głową i spróbowałam się uśmiechnąć, ale w głębi duszy narastał we mnie niepokój. Coś było nie tak i nie mogłam pozbyć się wrażenia, że ​​za chwilę odkryję coś, na co nie byłam gotowa.

Dzień przed naszą rocznicą starannie pakowałam prezent dla Adama, gdy usłyszałam otwieranie drzwi wejściowych. Serce podskoczyło mi do gardła i szybko schowałam na wpół zapakowany prezent pod kanapą.

Adam był w domu.

Usłyszałam, jak wchodzi do pokoju.

„Hej, kochanie” – zawołał, rzucając torbę na łóżko. „Jak minął dzień?”

„W PORZĄDKU”.

Adam położył telefon na stoliku nocnym, gdzie był wyraźnie widoczny. Nigdy tego nie robił. Telefon wciąż był przy nim, jakby przyklejony do dłoni.

Chwycił ręcznik i bez słowa poszedł do łazienki. Stałam tam, trzęsąc się rękami. Coś było nie tak. Powtarzałam sobie, żeby nie patrzeć, że muszę mu zaufać.

Ale wtedy na ekranie pojawiło się imię „Baby”.

Przeczytałam wiadomość:

Będziesz tu jutro, prawda? Obiecałeś mi.

„Nie, nie, nie…” – wyszeptałam.

Czy to naprawdę możliwe? Czy Adam mnie zdradzał? Czy całe moje zaufanie było tylko iluzją?

Ciąg dalszy na następnej stronie

Szybko odłożyłam telefon na stolik nocny, próbując uspokoić oddech. Nie wiedziałam, co robić.

Wzięłam prezent i szybko dokończyłam go pakować, odsuwając myśl o „dziecku” od siebie, przynajmniej na chwilę.

Kiedy Adam wyszedł z łazienki, zdawał się nie zauważać mojego zdenerwowania. Pocałował mnie w policzek, ale ledwo odpowiedziałam.

„Czuję się dziś trochę zmęczona” – mruknęłam. „Chyba dam sobie spokój”.

Adam uniósł brew. „Wszystko w porządku? Wyglądasz na trochę nieobecną”.

„Po prostu… nie wiem. Może po prostu potrzebuję trochę czasu do namysłu”.

„Dobrze. Będę tutaj, jeśli będziesz mnie potrzebować”. »

***

Następnego ranka była nasza pierwsza rocznica ślubu. Adam wyszedł wcześnie, nie mówiąc ani słowa. Postanowiłam pójść za nim, żeby zobaczyć, co naprawdę robi.

Więc natychmiast chwyciłam kluczyki i wyszłam za nim z domu. Nie skierował się do biura jak zwykle.

Zamiast tego, obrał inną trasę i zatrzymał się przed domem, którego nie znałam. Wysiadł z samochodu, szybko rozglądając się, jakby chciał się upewnić, że nikt go nie obserwuje.

Zaparkowałam kilka ulic dalej, nie spuszczając z niego wzroku. Otworzył bagażnik i wyjął dwie torby z zakupami.