Pierwszą oznaką jej pogardy nie było to, co powiedziała, ale to, gdzie mnie położyła.

Kiedy goście byli prowadzeni do swoich stolików, pani Margaret Whitfield upewniała się, że wszyscy widzieli, jak kieruje mnie do stolika z tyłu — chwiejnego stolika tuż przy drzwiach kuchennych.

„Nasza biedna ciocia zaraz tam będzie” – oznajmiła głośno, udając uprzejmość.

Uśmiechnęłam się uprzejmie i usiadłam wśród brzęku naczyń i hałasu kuchni. Na moim stole więdły goździki i paliła się tylko jedna migocząca świeca, zupełnie inna niż róże i kryształy na pozostałych.

Czego Margaret nie wiedziała – i nigdy nie chciała się dowiedzieć – to to, że „biedna ciotka”, z której drwiła, była właścicielką Whitestone Events , jednej z najbardziej udanych luksusowych firm eventowych w kraju. Przez lata milczałam na rodzinnych spotkaniach, pozwalając jej traktować mnie z góry. Ale dziś wieczorem miała się dowiedzieć, do czego prowadzi arogancja.

Ceremonia była przepiękna. Moja siostrzenica Anna wyglądała promiennie, a jej miłość do Daniela była szczera. Ale Margaret bardziej zależało na popisaniu się niż na szczęściu córki.