Pięć lat temu, w Boże Narodzenie, moi rodzice kazali mi trzymać się z daleka. Wyszłam po cichu. Kiedy pojawili się w moim nowym domu bez zapowiedzi, moje spokojne słowa sprawiły, że…

Może spotkasz brata w restauracji.

Być może stoisz na parkingu z mężczyzną, który kiedyś krzyczał i słuchał, teraz potykając się podczas pierwszej, nieudolnej próby bycia lepszym.

Żaden z tych wyborów nie przekreśla pozostałych.

To po prostu nowe odgałęzienia historii, która teraz należy do Ciebie.

Jeśli ten rozdział Ci pomógł i cokolwiek w nim znalazło się, to tak, jakby ktoś w końcu ubrał słowa w gulę w Twojej piersi, mam nadzieję, że zostaniesz tutaj.

Dajcie znać w komentarzach, kogo zostawiliście lub kogo myślicie zostawić. Powiedzcie mi, co zamiast tego budujecie. Opowiedzcie mi o grach, kostiumach, wierszach, rzeźbach, aplikacjach i życiu, które projektujecie w ciszy.

Czytam tak dużo, jak tylko mogę.

Nie dlatego, że jestem jakimś bohaterem.

Ale pamiętam, że byłam tą dziewczyną w ciemnościach, wpatrującą się w pęknięty ekran i zastanawiającą się, czy komuś takiemu jak ja udało się stamtąd wydostać.

Nie masz pojęcia, kto może przeglądać Twoją historię o drugiej w nocy i myśleć: „Skoro ona to zrobiła, to może ja też mogę”.

A jeśli chcesz więcej takich historii – o odchodzeniu, budowaniu od zera i wyborze siebie bez przepraszania – wiesz, co robić.

Tak jak.

Subskrybować.

Przekaż dalej.

Twoje historie są ważne.

Ty też.

Kiedy ludzie, którzy kazali ci odejść, pojawili się w twoich drzwiach, jaką granicę wyznaczyłeś i jak to zmieniło historię twojego życia?