Pięć lat temu moja siostra ukradła mi narzeczonego i chwaliła się, że „wygrała”. Na pogrzebie mojego ojca pojawili się trzymając się za ręce, błyskając obrączkami. Moja siostra uśmiechnęła się ironicznie: „Chyba nadal jesteś sama”. Uśmiechnęłam się tylko i powiedziałam: „Naprawdę? Poznałaś już mojego męża?”. Kiedy podszedł, ich uśmiechy natychmiast zniknęły – bo był…

Znajome upokorzenie narastało w mojej piersi. Sprawiała, że ​​czułem się mały, niekompetentny i skazany na samotność. Ale tym razem coś było inaczej. Tym razem uśmiechnąłem się. Prawdziwym, szczerym uśmiechem.

„Właściwie” – powiedziałam spokojnym i wyraźnym głosem. „Wcale nie jestem sama. Jestem mężatką”.

Brwi Madison poszybowały w górę. Derek otworzył usta ze zdumienia. „Poślubieni?” powtórzyła z niedowierzaniem. „Od kiedy? Mama nigdy nie wspominała o ślubie”.

„Och, mieliśmy małą ceremonię” – odpowiedziałem. „Bardzo kameralna. Tylko bliska rodzina i przyjaciele”.

„No cóż” – powiedziała, odzyskując przytomność. „Gratulacje, jak sądzę. Gdzie on jest? Chętnie poznałabym mężczyznę, który w końcu przekonał cię do ustatkowania się”.

„O, on jest tam” – powiedziałem, kiwając głową na drugi koniec pokoju. „James, kochanie, mógłbyś tu podejść na chwilę?”

Patrzyłam, jak się odwracają, z wyczekującymi i lekko protekcjonalnymi twarzami. James złapał moje spojrzenie i ruszył w naszym kierunku. Gdy podszedł bliżej, zobaczyłam dokładnie moment, w którym Madison poczuła, że ​​coś rozumie. Jej oczy się rozszerzyły, usta opadły, a z policzków odpłynął cały kolor. Derek zbladł jak ściana, wyglądając, jakby chciał, żeby podłoga go pochłonęła.

Bo James Harrison nie był tylko moim mężem. Był też byłym szefem Dereka – starszym wspólnikiem w kancelarii prawnej, w której Derek pracował do sześciu miesięcy temu, kiedy to został nagle zwolniony za poważną katastrofę w relacjach z klientami.

„Przepraszam za to” – powiedział James, podchodząc do nas i obejmując mnie w talii. Pocałował mnie w skroń, a potem zwrócił się do Madison i Dereka. „James Harrison” – powiedział, wyciągając rękę do mojej siostry. „Musisz być siostrą Sarah. Tyle o tobie słyszałem”.

Madison wpatrywała się w jego wyciągniętą rękę, jakby to był wąż, i zdołała tylko słabo nią potrząsnąć.

„Witaj, Derek” – James powiedział miło do mojego byłego narzeczonego.

„Panie Harrison” – zdołał wykrztusić Derek. „Ja… ja nie zdawałem sobie sprawy, że ty i Sarah…”

„Byliśmy małżeństwem?” – dokończył James, tonem przyjaznym, ale z nutą stanowczości. „Tak, było wspaniale. Sarah jest niesamowita – błyskotliwa, współczująca, oddana swojej pracy. Uważam się za najszczęśliwszego mężczyznę w Chicago”.

„Ty… ty znasz Dereka?” – wykrztusiła w końcu Madison.

„O tak” – odpowiedział gładko James. „Derek pracował kiedyś w mojej firmie. Utalentowany marketingowiec, choć słyszałem, że ostatnio poszukuje *nowych możliwości*”.

Eufemizm wisiał w powietrzu. Wszyscy w ich otoczeniu wiedzieli, że Derek został zwolniony i ma problemy ze znalezieniem pracy.

„Właściwie” – kontynuował James, odwracając się do mnie. „Prawdopodobnie powinienem ukraść **moją żonę**. Pastor chciał z nią porozmawiać o funduszu stypendialnym, który tworzymy w imieniu twojego ojca”. Powiedział „*moja żona*” z tak naturalną dumą, że serce mi się krajało.

Kiedy zaczęliśmy odchodzić, zatrzymałem się. „A, Madison?” zapytałem, patrząc jej prosto w oczy. „Miałaś rację. Nie każdy może mieć to, co ty i Derek. Jestem po prostu tak wdzięczny, że trafiło mi się coś o wiele lepszego”.

James i ja odeszliśmy, zostawiając ich stojących bez słowa na środku sali kościelnej.

„Jak się z tym czułaś?” wyszeptał mi do ucha.

„Jak sprawiedliwość” – wyszeptałem. „Wreszcie”.

***

## Epilog

Minął tydzień. Mama zadzwoniła, żeby powiedzieć, że Madison i Derek po cichu wystawili swój dom szeregowy na sprzedaż. Utrzymanie takiego poziomu życia z jednej pensji okazało się nie lada wyzwaniem. Czułam jedynie odległe współczucie. Życie, które zbudowali na zdradzie, rozpadało się pod ciężarem rzeczywistości.