Pewnej niedzieli, w porze lunchu, przyniosłem jedzenie do domu mojej córki, a ona chłodno powiedziała mi, że nie jestem już rodziną i poprosiła, żebym się wyprowadził. Spokojnie odpowiedziałem: „Zapamiętaj ten dzień – dziś nie tylko tracisz matkę, ale też niszczysz swoją własną przyszłość”, a dziesięć dni później to ona zadzwoniła do mnie ze łzami w oczach.

W sobotę przyjechali punktualnie. Melissa wyglądała inaczej – szczuplej, z cieniami pod oczami, ale też spokojniej.

„Cześć, mamo” – powiedziała, nie próbując mnie przytulić. „Dziękuję, że pozwoliłaś mi zabrać Marinę”.

Jej postawa była pełna szacunku, wręcz nieśmiała.

Marina, jak zwykle, pobiegła mnie przytulić.

„Babciu, tak bardzo za tobą tęskniłam.”

Podniosłem ją i mocno przytuliłem.

„Ja też tęskniłam za tobą, kochanie.”

Melissa patrzyła na nas ze smutnym uśmiechem.

„Wrócę o piątej” – powiedziała. „Jeśli będziesz czegoś potrzebować, po prostu napisz do mnie SMS-a”.

Marina i ja spędziliśmy cudowne popołudnie. Razem gotowaliśmy, graliśmy w gry, oglądaliśmy filmy.

„Babciu” – powiedziała, kiedy piekliśmy ciasteczka – „dlaczego mama i tata nie mieszkają już razem?”

Wyjaśniłem jej słowami, które były dla niej zrozumiałe, że dorośli czasami muszą podejmować trudne decyzje, aby być szczęśliwszymi.

„Czy teraz jesteś szczęśliwszy?” zapytała z brutalną szczerością dziecka.

„Tak, kochanie” – odpowiedziałem. „Jestem o wiele szczęśliwszy”.

Marina się uśmiechnęła.

„Wiem. Wyglądasz ładniej, kiedy naprawdę się uśmiechasz.”

Punktualnie o piątej Melissa wróciła po Marinę.

„Czy była dobra?” zapytała.

„Jak zawsze” – odpowiedziałem.

Marina pożegnała się pocałunkami i uściskami.

„Czy mogę przyjść w następną sobotę?”

Powiedziałem jej, że tak.

Kiedy wyszli, stałam na ganku i patrzyłam na zachód słońca. Mój telefon zawibrował, informując o wiadomości od Rose.

„Jak poszło?”

Odpowiedziałem: „Idealnie. Marina nadal jest miłością mojego życia”.

Tej nocy, przed pójściem spać, napisałam w dzienniku: „Dzisiaj potwierdziłam coś, co już wiedziałam. Mogę kochać Marinę, nie musząc tolerować braku szacunku ze strony Melissy. Mogę być babcią, nie czując się ofiarą”.

Zasnęłam, myśląc o wszystkim, co zmieniło się przez te miesiące. Odzyskałam godność, niezależność, radość życia. Nauczyłam się, że o prawdziwą miłość nie trzeba błagać ani szantażować. Można ją dać dobrowolnie albo wcale.

W końcu, po wielu latach, to ja decydowałem, kim się zaopiekować. To ja decydowałem, jak spędzać swój czas, energię i miłość. To ja decydowałem o swoim życiu.

I po raz pierwszy od dłuższego czasu poczułem się naprawdę szczęśliwy.