Pewnej deszczowej nocy miliarder przechodził ciemną uliczką i zamarł, gdy zobaczył małego chłopca, który miał na sobie naszyjnik należący do jego zaginionej córki.

Pewnego wieczoru Noah znalazł pudełko z rzeczami Claire, które Edward trzymał pod kluczem. Były tam stare dzienniki, szkice i list zaadresowany do taty . Jego palce drżały, gdy mu je podawał.

Edward rozłożył pożółkły papier. Pismo Claire było delikatne i znajome.

„Tato, przepraszam. Popełniłem błędy. Chciałem żyć własnym życiem, ale nie poszło zgodnie z planem. Proszę, nie obwiniaj się. Jeśli kiedykolwiek spotkasz mojego syna, powiedz mu, że kochałem go na tyle, by zapewnić mu bezpieczeństwo – przed życiem, które sam wybrałem i od którego nie mogłem uciec”.

Edward przycisnął list do piersi. W końcu zrozumiał – nie uciekła od niego z nienawiści, lecz z miłości.

Spojrzał na Noaha i uśmiechnął się przez łzy. „Twoja mama była dzielna. Uratowała cię”.

Noah oparł się o niego, ściskając naszyjnik. „Powiedziała, że ​​to mnie sprowadzi do domu. Chyba miała rację”.

Edward objął chłopca ramieniem. Po raz pierwszy od dekady w domu nie panowała już cisza. Rozległ się śmiech, ciepło i znów tętniło życie.

Zdał sobie sprawę, że całe bogactwo, władza i imperium, które zbudował, nigdy nie kupią tego, co dał mu ten chłopiec — rodziny i powodu do ponownego życia.