Pewien miliarder sprowadził modelki, żeby jego córka mogła wybrać sobie nową matkę, ale ona wskazała na pokojówkę i powiedziała: „Chcę, żebyś została moją matką.

Zamiast tego Amelia zignorowała cały ten blask i wybrała Clarę, pokojówkę w prostej czarnej sukience i białym fartuchu.

Dłoń Clary powędrowała do jej piersi. „Ja? Amelia… Nie, kochanie, ja tylko…” „Jesteś dla mnie dobra” – powiedziała cicho dziewczynka, choć jej słowa brzmiały jasną, niezachwianą prawdą, że tylko dziecko potrafi mówić.

„Opowiadasz mi historie, kiedy tata jest zajęty. Chcę, żebyś była moją mamusią”.

Po sali przeszedł szmer konsternacji. Niektóre modelki wymieniły ostre spojrzenia; inne uniosły brwi. Rozległ się nerwowy śmiech, który jednak został stłumiony.
Wszystkie oczy zwrócone były na Richarda.

Zacisnął szczękę.

Mężczyzna, który nie potrafił niczego się pozbyć, został właśnie oślepiony przez własną córkę.

Przyglądał się twarzy Clary, szukając oznak ambicji, błysku kalkulacji. Widział tylko autentyczny szok.

Po raz pierwszy od lat Richard Lancaster był bez słowa.

Wieść rozeszła się po rezydencji Lancasterów lotem błyskawicy. Tego wieczoru szepty z kuchni dotarły do ​​szoferów. Upokorzone modelki pospiesznie odjechały – ich obcasy odbijały się echem od marmuru niczym odgłos wystrzałów z armat w odwrocie.

Richard zamknął się w swoim gabinecie z kieliszkiem koniaku w ręku i powtarzał w kółko jej słowa:

„Tato, wybieram ją.”

Nie tak to miało wyglądać.

Chciał dać Amelii żonę nadającą się na gale charytatywne, kogoś, kto będzie uśmiechał się do magazynów i z godnością przyjmował dyplomatów.
Kogoś, kto będzie odzwierciedlał jego nienaganny wizerunek publiczny.

Z pewnością nie dotyczyło to Clary — kobiety, której płacił za polerowanie sreber, składanie prania i przypominanie Amelii o myciu zębów.

Jednak Amelia pozostała nieugięta.

Następnego ranka przy śniadaniu wzięła w swoje małe dłonie szklankę soku pomarańczowego i oznajmiła:

„Jeśli nie pozwolisz jej zostać, nie będę już z tobą rozmawiać.”

Richard upuścił łyżkę.

To zdjęcie przedstawia 7 osób i ślub

„Amelia—”

Clara wtrąciła się cicho: „Panie Lancaster, proszę. Amelia jest tylko dzieckiem. Nie rozumie…”

Przerwał jej chłodno.
„Ona nic nie wie o świecie, w którym żyję. Nic o odpowiedzialności. Ani o zjawach. I ty też nie.”

Clara spuściła wzrok i skinęła głową.
Ale Amelia skrzyżowała ramiona, uparta jak jej ojciec w każdej sali konferencyjnej.

W kolejnych dniach Richard próbował wszystkiego, żeby zmienić jej zdanie.
Podróże do Paryża. Nowe lalki. Nawet szczeniak.

Za każdym razem Amelia kręciła głową: