Rozpinałam torbę podróżną Aidena tak samo, jak zawsze, gdy wracał z podróży. Metodycznie, suwak po suwaku, słuchając ukradkiem, gdy pytałam go o to, co jadł, w co grał, czy wygrał, czy za mną tęsknił. Ale tym razem było inaczej. Nie odpowiedział.

 Stał tam przy drzwiach, z małymi rączkami schowanymi w przedniej kieszeni bluzy z kapturem, z oczami wbitymi w podłogę, jakby skrywała sekret zbyt ciężki, by udźwignąć go samemu. Nie drgnął, nie odezwał się, nie ruszył się, żeby mnie przytulić, jak zwykle robił to po powrocie. Pokój wydawał się zimniejszy z powodu jego ciszy. „Adan?” zapytałam łagodnie, podnosząc wzrok znad półotwartych pleców. „Wszystko w porządku, kolego?” Nie skinął głową. Nawet nie wzruszył ramionami.

 Wtedy po prostu na mnie spojrzał. Naprawdę spojrzał. I w tym momencie coś we mnie drgnęło. To nie był strach w jego oczach. To nie był smutek. To było odrętwienie. Takie odrętwienie, które nie pasowało do twarzy dziecka. Moje serce zamarło, rozdarte między instynktem a strachem.

 Potem, ledwo słyszalnym głosem, wyszeptał coś, co mnie zamurowało. „Tato, nigdy nie wracaj do tego domu”. Torba wyślizgnęła mi się z ręki. Głuchy odgłos, jaki wydała, uderzając o podłogę, wydawał się głośniejszy, niż powinien. Odwróciłam się do niego twarzą, a mój puls przyspieszył z wrażenia. „Co masz na myśli? Co się stało, Aiden?” Nie odpowiedział.

 Zamiast tego sięgnął do przedniej kieszeni bluzy z kapturem i wyciągnął stary telefon, który dałem mu tylko do gier, dla zabawy. Bez karty SIM. Był porysowany i toporny, i rzadko go już używał. Ale był, mocno ściśnięty w jego małych paluszkach. Podszedł i podał mi go, patrząc w górę bez słowa.

 Żadnych łez, tylko spojrzenie mówiące: „Musisz to zobaczyć”. „Po prostu spójrz” – powiedział cicho. Usiadłam na skraju kanapy, a moje ręce nagle zadrżały, gdy odblokowywałam urządzenie. Ekran na chwilę zamigotał, a potem się załadował. Był na nim tylko jeden film, z datą sprzed dwóch nocy. Spojrzałam na niego. Skinął głową.