Patrzyłem, jak moja synowa wrzuca walizkę do jeziora, a potem szybko odjeżdża. Z trudem wyciągałem ją z powrotem na brzeg w błocie, aż usłyszałem ciche skrzypnięcie w środku. Kiedy zamek w końcu się rozpiął, moje ręce zdrętwiały… bo to, co synowa próbowała zatopić, nie było tylko tajemnicą.

„Mamy ją” – powiedziała Ava. „Już po wszystkim. Proszę się nie ruszać. Karetka już jedzie”.

Zamknąłem oczy.

To wystarczyło.

W końcu nadszedł koniec.

Znów obudziłem się w szpitalu, ale tym razem było inaczej.

Tym razem poczułem nie rozpacz, lecz ulgę.

Pokój.

Bolało mnie ramię w miejscu, gdzie kula drasnęła mięsień, ale nie trafiła w kość.

„Masz szczęście” – powiedział lekarz. „Jeden cal w lewo i to byłoby twoje serce”.

Diane siedziała obok mnie, trzymając Elijaha. Kiedy otworzyłem oczy, uśmiechnęła się.

„Patrz, kto się obudził” – powiedziała, podchodząc bliżej. „Ktoś bardzo za tobą tęsknił”.

Wziąłem Elijaha zdrową ręką i przytuliłem go do piersi. Pachniał proszkiem i nadzieją. Zaczął wydawać ciche dźwięki – te ciche dźwięki, jakie wydają szczęśliwe dzieci.

„Witaj, kochanie” – wyszeptałam. „Babcia ma się dobrze. Wszystko jest już w porządku”.

Ava pojawiła się godzinę później. Przyniosła kwiaty i zmęczony uśmiech.

„Jak się czujesz?”

„Jak ktoś, kto został postrzelony” – powiedziałem – „ale żyje”.

„Co się stało ze Sloanem?”

„Aresztowany. Oskarżony o morderstwo pierwszego stopnia w przypadku Marcusa, usiłowanie zabójstwa w przypadku Elijaha, usiłowanie zabójstwa w przypadku ciebie, a do tego długa lista innych przestępstw – spisek, oszustwo, utrudnianie wymiaru sprawiedliwości”.

„Spędzi resztę życia w więzieniu bez możliwości zwolnienia warunkowego”.

Słowa były słodkie jak miód.

Sprawiedliwość.

„Wreszcie” – powiedziała Ava. „Nagranie zadziałało idealnie. Przyznała się do wszystkiego. Jej prawnik próbował się powołać na przymus – że zmusiłeś ją do powiedzenia tych rzeczy – ale ława przysięgłych widziała całe nagranie. Widzieli, jak wyciąga broń. Strzelaj. Nie mieli litości”.

„Trzydzieści minut narady. Winny wszystkich zarzutów”.

W kolejnych miesiącach powoli wracałem do zdrowia. Fizjoterapia barku była bolesna, ale konieczna. Diane przychodziła z pomocą Elijahowi, kiedy nie mogłem go podnieść kontuzjowaną ręką. Pastor Thomas przynosił jedzenie. Sąsiedzi, których ledwo znałem, pojawili się z zapiekankami i dobrymi słowami.

„Jesteś bohaterem” – powiedziała kobieta z domu na końcu ulicy. „Zrobiłeś to dla tego dziecka – ryzykując w ten sposób życie”.

Ale nie czułem się bohaterem.

Poczułam się jak babcia, która robi to, co zrobiłaby każda babcia.

Chroniąc swoich.

Dwa miesiące po schwytaniu Sloana miałem kolejną rozprawę u sędzi. Tym razem było inaczej. Tym razem sędzia uśmiechała się, przeglądając dokumenty.

„Pani Whitlock” – powiedziała – „przeczytałam wszystkie raporty z ostatnich sześciu miesięcy – wizyty w służbach ochrony dzieci, oceny medyczne Elijaha, raporty z postępów – i muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem”.