Panie, chłopiec mieszkał ze mną w sierocińcu! — Służąca płakała, gdy zobaczyła portret w rezydencji

Skrzydła pamięci Leo zadrżały. Jego oczy napełniły się łzami, gdy Ethan rozłożył rysunek – ten z sierocińca.

„Rysowałem ten dom” – wyszeptał Leo łamiącym się głosem. „Fortepian. Nie pamiętałem imion. Ale pamiętałem… miłość”.

Ethan podszedł do niego i objął go tak mocno, że trzydzieści lat nie zdołało go zniszczyć.

Przejeżdżały samochody. Ludzie przechodzili obok. Ale na chwilę świat się zatrzymał.

Dwóch braci w końcu w domu.

W kolejnych miesiącach Leo wprowadził się do domu Ethana. Fortepian, który milczał przez dekady, znów zaczął grać. Odwiedzili ulubione miejsca matki, odbudowali zaufanie i nauczyli się rozmawiać bez strachu przed ponownym rozstaniem.