Pakiet, którego się nie spodziewałam: lekcja współczucia i siła prostego gestu

Na początku się wahałam. Nie znałam jej. Część mnie zastanawiała się, czy to nie oszustwo – jakaś misterna sztuczka, żeby dostać coś za darmo. Ten ostrożny głos w mojej głowie kazał mi zachować ostrożność i iść dalej.

Ale potem… Coś w jej wiadomości kazało mi się zatrzymać.

Mimo wszystko zdecydowałem się pomóc

W jej słowach nie było poczucia winy, desperacji – tylko szczerość. Pomyślałam o tym, jak trudno jest prosić o pomoc. Jak ciężko jest przyznać się do problemów, zwłaszcza jako rodzic. I przypomniałam sobie chwile w moim życiu, kiedy było ciężko – kiedy prośba o drobną przysługę była jak proszenie o księżyc.

Pomyślałam o jej córeczce. I o ile łatwiej byłoby mojej córce, gdyby karty potoczyły się inaczej.

Podjęłam więc decyzję. Odpisałam jej i powiedziałam, żeby nie martwiła się o wysyłkę. Zajmę się wszystkim. Starannie spakowałam ubrania, owijając je tak, jakby miały trafić do kogoś znajomego. Dodałam krótką notkę:  „Mam nadzieję, że przyniosą jej trochę pocieszenia i radości”.

Następnie wysłałem paczkę.

Nie oczekiwałem niczego w zamian. Nawet podziękowania.

Czas mijał. Życie toczyło się dalej.

Tygodnie zamieniły się w miesiące. Zmieniły się pory roku. Paczka stała się blaknącym wspomnieniem. Co jakiś czas przypominałem sobie o tej kobiecie i zastanawiałem się, czy ubrania w ogóle do niej dotarły – czy też to wszystko była pomyłka.

Część mnie nawet zadała pytanie:  Czy ktoś mnie wykorzystuje?

Ale za każdym razem, gdy wkradała się wątpliwość, odsuwałam ją na bok.  Nieważne,  powtarzałam sobie.  Jeśli ktoś ich potrzebował, to ich dostał. Tylko to się liczy.

A potem, prawie rok później, coś pojawiło się w moich drzwiach.

Nieoczekiwana paczka