„Otrzymaliśmy anonimowe zgłoszenia dotyczące Pani lojalności” – powiedział śledczy z Pentagonu. „Oskarżenia o kontakty zagraniczne”. Moja matka poprosiła znajomego z Kongresu o przysługę. Tata myślał, że stracę swoją „małą posadkę w rządzie”. Ale kiedy śledczy otworzył moje akta, natychmiast je zamknął i poprosił wszystkich o wyjście. „Proszę pani, wiem, kim pani jest. Operacja Zmierzch. To pani jest powodem, dla którego wróciłem z Kabulu”.

„Czy rozumiesz, co ryzykowałeś?” – zapytałem.

Pokręcił głową.

„Nie” – powiedział. „Rozumiem, że powiedziano mi, że to poważna sprawa. Rozumiem, że mężczyźni w mundurach weszli do mojego domu i traktowali mnie jak przestępcę. Rozumiem, że nasza firma…” Przełknął ślinę. „Nasza firma nigdy nie będzie już postrzegana tak samo. Ale nie rozumiem, co ryzykowałeś, bo nie możesz mi powiedzieć”.

„Dokładnie” – powiedziałem.

Spojrzał na swoje dłonie.

„Nie zasługuję na to, żeby wiedzieć” – mruknął.

W pokoju zapadła cisza.

Wtedy spojrzał w górę, a jego oczy były zaczerwienione.

„Chcę być inny” – powiedział.

Mój śmiech był suchy.

„Jak to inne?” – zapytałem.