„Oto 50 dolarów… To wszystko, co mam. Czy możesz mi pomóc choć dzisiaj?” – powiedziała mała dziewczynka do samotnego prezesa…

„To nie jest przebaczenie” – powiedziała cicho.

„Wiem” – szepnął Robert.

„To kwestia praktyki” – powiedziała Emily.

Robert skinął głową, jego oczy płonęły. „Dobrze.”

Kołysali się podczas piosenki, a Robert myślał — nie o tym, co stracił, ale o tym, co mógłby jeszcze zbudować, gdyby nadal się pojawiał.

Kiedy muzyka ucichła, Emily puściła go.

Spojrzała na niego z czymś łagodniejszym niż gniew.

„Nie zepsuj tego” – powiedziała.

Robert przełknął ślinę. „Nie zrobię tego”.

Emily skinęła głową, po czym odwróciła się, by pomóc ustawić krzesła w stosie, by znów mogły się poruszać i odzyskać kontrolę.

Robert podwinął rękawy i dołączył do niej.

Na zewnątrz październikowe powietrze było zimne i czyste.

I po raz pierwszy od lat, gdy Robert Morgan spojrzał na przypomnienie w kalendarzu wyświetlane na jego telefonie, nie czuł się przez nie skrępowany.

Czuł, że może wybrać coś innego.

Odłożył telefon, wziął inne krzesło i został.