Opiekowałem się matką do ostatniego tchnienia – a mój brat przejął dom i zostawił mnie z niczym

Myłem matkę, karmiłem ją, czuwałem podczas bezsennych nocy i ściskałem jej dłoń, gdy ból był nie do zniesienia.
A mój brat, Artem? Pojawiał się, kiedy mu pasowało. Krótkie wizyty. Od czasu do czasu bukiet. „Jeśli coś się stanie, daj znać”.

A potem, nagle, zniknęła.

Nie zdążyłem nawet zacząć się smucić, gdy Artem wezwał mnie na „spotkanie rodzinne”. Tyle że to nie było spotkanie, a deklaracja.

„Dom jest teraz mój” – powiedział chłodno, przesuwając dokumenty po stole. „Mama zostawiła go na moje nazwisko”.

Mrugnąłem.

„Co?”

Odetchnął, jakby tłumaczył to dziecku.

„Przepisała testament w zeszłym roku. Pewnie myślała, że ​​lepiej sobie z tym poradzę”.

Lepiej sobie z tym poradzę?

Mieszkałem tu każdego dnia. Sprzątałem. Utrzymywałem ją przy życiu.

„Ledwo cię tu było” – wyszeptałem, drżąc.

Wzruszył ramionami.

„Cóż… to była jej decyzja”.