Opiekowałam się wnukiem przez weekend — a potem moja synowa wręczyła mi rachunek za „koszty utrzymania”

„Czy mógłbyś popilnować Olivera w ten weekend? Lucas ma wyjazd służbowy, a ja i moja siostra wybieramy się do spa”.

Zawahałam się. Lila i ja nie do końca do siebie pasujemy. Nie raz wspominała o „zbyt zaangażowanych dziadkach”, a jej granice często przypominają raczej ogrodzenia z drutu kolczastego. Mimo to uwielbiam Olivera. Jego krzyki „Babciu!” i lepkie uściski potrafią roztopić każdą frustrację.

„Oczywiście” – odpowiedziałem.

„Wszystko, czego potrzebujesz, będzie gotowe! Po prostu ciesz się chwilą.”

Urocze. Przynajmniej tak mi się wydawało.

Chaos, okruszki i chrupiące patelnie
Kiedy przyjechałem w piątek, dom wyglądał, jakby uderzył w niego dziecięcy wir. Zabawki wszędzie. Naczynia poukładane jak instalacja artystyczna. Chrupiąca patelnia stała na kuchence, jakby porzucona w połowie posiłku.

„Babciu!” Oliver podbiegł do mnie, w obwisłej pieluszce i obsypał mnie pocałunkiem, który sprawił, że cały bałagan rozpłynął się – na chwilę.

Lila przeszła obok z walizką.

„W lodówce jest jedzenie, a jego rzeczy są w pokoju. Dasz radę!”

Pocałowała Olivera w policzek i zniknęła, zanim zdążyłem się przywitać.

„Mamo, idź już?” – zapytał Oliver.

„Tak, kochanie. Tylko my w ten weekend.”

Kiedy już usadowił się ze swoimi klockami, poszłam zrobić kawę – i szybko zdałam sobie sprawę, że „wszystko” Lili oznaczało pół kartonu z jajkami, kwaśne mleko i brak chleba. Potem znalazłam pięć pieluch. W sumie. I żadnych chusteczek.

To był moment, w którym przestałam się irytować i zaczęłam planować zakupy spożywcze.