Opiekowałam się moją teściową przez 10 lat. Na jej pogrzebie wróciłam do domu i zastałam męża, jego siostrę i prawnika czekających w moim salonie. Odczytali „testament”: „Dom należy do Ryana. Elena dostanie 5000 dolarów za swoją ceremonię. Masz 48 godzin na odejście”. Wyszłam bez słowa. Trzy dni później otworzyłam kopertę, którą dała mi przed śmiercią. Wtedy wszystko się zmieniło.

Wziąłem głęboki oddech, pozwalając zimnemu powietrzu lekko palić się w moich płucach.

W kuchni stary zegar, który Margaret uparła się utrzymywać, tykał równomiernie. Dom otulił mnie, znajomy i jednocześnie nowy.

Przypomniało mi się jej ostatnie zdanie.

Teraz zbuduj coś dla siebie.

Dopiłem herbatę, wszedłem do środka i wyciągnąłem pusty notes. Na pierwszej stronie napisałem:

Czego chcę teraz, tylko dla siebie?

Pytanie wydawało się niemal skandaliczne. Mimo to posiedziałem nad nim.

Podróż, może – gdzieś, gdzie oceany nie pachniałyby szpitalnym antyseptykiem. Kurs garncarstwa albo malarstwa, coś brudzącego, co nikomu nie pomogło, ale przypomniało moim dłoniom, że mogą tworzyć inne rzeczy. Może pies, żeby przynajmniej raz dziennie wypędzić mnie z domu do parku.

Wszystko to zapisałem. Zakreśliłem „pies” trzy razy.

Później w tym samym tygodniu przyszedł Daniel i zastał mnie siedzącą na podłodze w salonie, a przy mojej nodze przytulił się mały, przerażony kundel.

„Mamo” – powiedział z niedowierzaniem i radością w głosie. „Masz psa”.

„Tak” – powiedziałem. „To jest Rosie”.

Rosie spojrzała na niego, cały czas pochylając jedno ucho i mając oczy za duże w stosunku do swojej głowy.

„Cześć, Rosie” – powiedział, kucając. „Witaj w chaosie”.

Zamachała ogonem raz, ostrożnie, a potem mocniej przywarła do mojego boku.

Podrapałem ją za uchem i dostrzegłem, że Daniel przygląda mi się z wyrazem twarzy, którego nie potrafiłem nazwać.

„Co?” zapytałem.

„Nic” – powiedział, kręcąc głową. „Wyglądasz po prostu… na szczęśliwą”.

Rozejrzałam się. Na róże za oknem, na stos ulotek Margaret’s House na stoliku kawowym, na dokumenty stypendialne na biurku, na psa, który już uznał, że jestem jego ulubieńcem.

„Myślę, że tak” – powiedziałem.

Miło było mieć ten dom.

Ale było jeszcze przyjemniej, jak się w końcu dowiedziałem, mieć życie, które w środku było moje.