„Ona nigdy nie wyjdzie za mąż – umrze sama” – oznajmiła moja siostra, a wszyscy wybuchnęli śmiechem; tata dodał: „Nie nadaje się na męża”, mama powiedziała: „Wreszcie ktoś jest realistą”… Więc odłożyłem widelec, spojrzałem każdemu z nich w oczy i powiedziałem bardzo spokojnie: „Jestem żonaty”.

„Po prostu myślę” – powiedziałem. „O tym, jak inaczej mogłoby wyglądać moje życie, gdybym wciąż starał się, żeby mnie pokochali”.

“I?”

„I naprawdę cieszę się, że przestałam próbować, kiedy to zrobiłam”.

Objął mnie od tyłu i oparł brodę na moim ramieniu.

„Ja też. Lubię mieć cię całą dla siebie.”

Zaśmiałem się. „Egoistyczny”.

“Absolutnie.”

Staliśmy tam w komfortowej ciszy, obserwując, jak listopadowy wiatr rozrzuca liście po naszym trawniku. Gdzieś po drugiej stronie miasta moja rodzina prawdopodobnie wciąż analizowała to, co wydarzyło się przy kolacji – wciąż próbując zrozumieć, jak mogli tak bardzo się pomylić. Ale to już nie był mój problem. Ich postrzeganie, ich osądy, ich rozczarowania – nic z tego nie należało do mnie. Dźwigałem ich brzemię wystarczająco długo.

Jutro Daniel i ja będziemy spać do późna. Zrobimy naleśniki i kawę. Przeczytamy gazetę i pokłócimy się o to, kto ma teraz sprzątać kuwetę. Będziemy żyć naszym zwyczajnym, pięknym życiem. A Lauren obudzi się ze świadomością, że zniszczyła coś, czego nigdy nie odbuduje. To była wystarczająca konsekwencja.

Nie potrzebowałem zemsty. Nie potrzebowałem usprawiedliwienia. Po prostu potrzebowałem wolności.

I stoję w mojej kuchni, w moim domu, z ramionami mojego męża naokoło mnie.