Ojciec został fałszywie oskarżony w sądzie o oszustwo. Gdy prokurator zażądał 15 lat więzienia, na salę sądową weszła jego siedmioletnia córka. Powiedziała: „Puść mojego tatę… a ja cię uwolnię”. Pokazała mu tajny folder, który zmienił wszystko.

„Panie Reynolds” – Callaghan zwrócił się do prokuratora – „pańskie biuro kontynuowało tę sprawę pomimo wcześniejszych zarzutów oszustwa związanych z pańskim kluczowym świadkiem. Czy niezależnie zweryfikował pan autentyczność podpisów lub dokumentacji finansowej?”

Reynolds przełknął ślinę. „My… opieraliśmy się na złożonych oświadczeniach, Wasza Wysokość.”

„To” – powiedział Callaghan stanowczym głosem – „nie jest wystarczająca praktyka, by pozbawić człowieka życia”.

Odwrócił się do stołu oskarżonego. Dariusz wstrzymał oddech. Nadzieja kurczowo trzymała się jego ramienia.

„Panie Moore” – kontynuował sędzia – „sąd orzeka, że ​​dowody przeciwko panu są niewystarczające. Zarzuty zostają oddalone. Może pan odejść”.

Wyglądało to tak, jakby całe pomieszczenie nagle wypuściło powietrze.

Hope krzyknęła z ulgą. Kluczyki do kajdanek zabrzęczały, gdy woźny odblokował nadgarstki jej ojca. Darius wziął córkę w ramiona, obejmując ją w uścisku, jaki daje przeżycie czegoś, co niemal odebrało mu wszystko.

Łzy spływały mu po twarzy — łzy, których nie próbował ukrywać.

Ale Callaghan nie skończył.

Przeniósł swoją uwagę na Harlowa.

„A co do pana Martina Harlowa – sąd zarządza natychmiastowe dochodzenie w sprawie jego praktyk biznesowych, dokumentacji finansowej i akt wcześniejszych spraw. Komornik, proszę o eskortowanie go do aresztu do czasu przeprowadzenia dalszych czynności.”

Zdziwienie. Ruch. Chaos.

Wyprowadzono Harlowa – już nie oskarżyciela, lecz oskarżonego.

Kiedy spokój powrócił, Callaghan spojrzał na Hope.

„Nie tylko broniłeś swojego ojca” – powiedział. „Przypomniałeś temu sądowi, jak powinna wyglądać sprawiedliwość – prawda kierowana odwagą”.

Hope uśmiechnęła się nieśmiało i łzawo.

Dariusz przemówił pełnymi emocji słowami: „Dziękuję, Wasza Wysokość”.

Callaghan pokręcił głową.
„Nie. Podziękuj jej.”

Ojciec i córka wyszli z sądu trzymając się za ręce – wolni, razem, nierozłączni.

A sędzia Callaghan pozostał na stojąco – nie był to żaden cud, żadna magia – był po prostu człowiekiem, który w końcu postanowił powstać.