Ojciec wrócił z wojska i zastał córkę śpiącą w chlewiku. Nikt nie spodziewał się jego reakcji…

I wiedziałem, że twój ogień wciąż płonie, cichy, ale żywy. Są dzieci, które dźwigają na swoich barkach mroczne dzieciństwo. Nie dlatego, że popełniły błędy, ale dlatego, że dorośli nie potrafią kochać właściwie. W świecie, w którym czułość stała się luksusem, czasami wystarczy łagodne słowo, by otworzyć drzwi, które nigdy nie miały imienia. Nikt nie zauważa starego roweru zaparkowanego obok La Palmy w szkolnym ogrodzie.

Simon stał tam, milczący jak jego właściciel. Cichy nastolatek, z bliznami na dłoniach i oczach, unikający kontaktu. Simón pochodził z miejsca, gdzie nikt nie chciał o tym rozmawiać. Nie był grzecznym chłopcem, ale nie było nikogo, kto by go tego nauczył. Kiedy Don Tomás przekształcił swój stary dom w salę lekcyjną, Simón przybył pierwszy – nie po to, by się uczyć, lecz by obserwować. Stał za ogrodzeniem przez trzy dni. Czwartego dnia Don Tomás podał mu miotłę.

Nic nie powiedział, tylko skinął głową. Od tamtej pory Simón nie wychodził. Naprawiał blaszany dach, jego dłonie były stwardniałe, ale pewne. Każda dachówka była ułożona z precyzją, jakby nigdy nie było trzęsienia ziemi. Don Tomás, na dole, trzymał drewnianą drabinę obiema rękami. „Potrzebujesz cieńszej deski. Wczoraj w nocy wiał silny wiatr. Prawie zerwał połowę dachu” – powiedział, nie patrząc na niego, i uniósł deskę. Simon wziął ją bez słowa.

Przyzwyczaił się do otrzymywania rozkazów, ale tym razem nie był to rozkaz, lecz zaufanie. Pod drzewem Alma rozłożyła bawełniany koc. Na nim małe drewniane pudełko, w którym znajdowały się najróżniejsze rzeczy: nici, stare guziki, koraliki, a nawet kawałek zerwanego przewodu radiowego. Z oddaniem związała coś rękami. Jej oczy błyszczały za każdym razem, gdy udało jej się zawiązać idealny węzeł. Prawie w południe cicho podeszła Alma. W dłoniach trzymała mały brelok z miedzianego drutu, wyrzeźbiony w drewnie.

Pośrodku, mały kawałek skóry z wygrawerowaną literą „S” jest dla ciebie – powiedziała cicho. Simon nie wziął go od razu; spojrzał na niego, a potem na nią. W jej oczach nie było strachu ani nieufności, tylko coś przypominającego wiarę. W końcu przyjął go i lekko skinął głową. Gdy Alma odwróciła się, by odejść, usłyszał jej cichy szept: „Nie do stracenia”. „Tak”. Simon stał nieruchomo przez kilka sekund. Słowo „ty” wbiło się w jego pierś niczym znamię.

Minęło tyle czasu, odkąd ktokolwiek go tak nazwał. Jego matka, sama Miriam, której imię dziś rozbrzmiewa tylko na sali sądowej, kiedyś była dla niego ciężarem. Tego popołudnia Don Tomás rozłożył mapę na drewnianym stole w klasie. Obaj usiedli naprzeciwko niego. Czerwone kółka oznaczały obszary miasta, w których były porzucone dzieci, osoby, które porzuciły szkołę, lub osoby, których krewni żyli w skrajnym ubóstwie. „Przekazałem Miriam trochę pieniędzy z rządu, dzięki czemu sprawa ujrzała światło dzienne” – powiedział Tomás spokojnym głosem.