Mężczyzna ledwo dotarł do bramy, gdy usłyszał krzyki córki dochodzące z chlewu za domem. Widok, który mu się ukazał, był tak druzgocący, że nawet zaprawiony w bojach żołnierz musiał pozostać nieruchomy. Ale to sposób, w jaki poradził sobie z tą sytuacją, zmienił punkt widzenia całej wioski. Można przebyć setki kilometrów przez pustynie i góry, ale czasami odległość między dwojgiem ludzi to nic więcej niż list, który nigdy nie dociera do adresata.

Tomás Herrera siedział w milczeniu przy oknie autobusu, z rękami ułożonymi dokładnie w tej samej pozycji, w jakiej pojazd opuścił północny terminal. Między nogami spoczywał zakurzony, ale schludny plecak w kolorze ziemi. Dłoń miał lekko wilgotną, nie od potu, ale od zużytego papieru, który trzymał – niebieski atrament był teraz tylko rozmazaną linią, niemal jak kreda. To był list, który właśnie przeczytał po raz trzeci od opuszczenia koszar i jak za każdym razem, zakończenie zawsze pozostawiało mu suchość w gardle.