Ojciec mojej żony nazwał mnie „nic niewartym śmieciem” na oczach całej rodziny. „Zasługuje na coś lepszego” – oznajmił. Skinąłem grzecznie głową i powiedziałem: „Ma pan rację”. I wyszedłem sam z jego domu. Następnego dnia, o 10 rano, dostał 3 SMS-y: 1 od prawnika: „Umowa skończona!”,

„O mój Boże” – wyszeptała. „Samuelu, proszę. Błagam cię. Nie niszcz mojego ojca. Nie niszczę go, Eleno. Pozwalam mu ponieść konsekwencje własnych decyzji. To okrutne. Okrutne jest patrzeć, jak twój mąż jest niszczony przez trzy lata i nigdy nie powiedzieć ani słowa, żeby temu zapobiec”. Elena się rozłączyła.

Pięć minut później telefon zadzwonił ponownie. Tym razem to był Robert i krzyczał, zanim jeszcze się przywitałem. Ty, sukinsynu, myślisz, że to śmieszne? Myślisz, że możesz zniszczyć moją firmę, bo zraniłem twoje uczucia? Panie Kellerman, myślę, że źle pan zrozumiał sytuację. Ja niczego nie zrozumiałem. Elena powiedziała mi wszystko. Jest pan inwestorem.

To ty się wycofałeś. Zgadza się. 23 osoby pracują dla mnie, Samuelu. 23 rodziny są zależne od tej firmy. Jesteś gotów zniszczyć je wszystkie, bo powiedziałem kilka rzeczy, które ci się nie spodobały. Właściwie, panie Kellerman, jestem gotów pozwolić pańskiej firmie odnieść sukces lub upaść w oparciu o jej własne zasługi, bez moich pieniędzy, które by ją wspierały. Mieliśmy umowę.

Mieliśmy wstępne porozumienie, którego nie podpisałem. Nie złamano żadnego prawa. Nie naruszono żadnych umów. Robert milczał przez chwilę, a kiedy się odezwał, jego głos był inny. Cichszy. Czego pan chce? Niczego, panie doktorze Kellerman, niczego od pana nie chcę. Musi być coś. Pieniądze i przeprosiny.

Co? Chcę, żebyś zrozumiał, jak to jest potrzebować kogoś, kogo uważasz za bezwartościowego. Rozłączyłem się i wyłączyłem telefon. To był koniec. Trzy dni później Elena złożyła pozew o rozwód. Przyszła do domu, kiedy byłem w pracy, spakowała swoje rzeczy, zostawiając tylko list na blacie kuchennym. List miał dwie strony, ale sprowadzał się do jednej, prostej wiadomości.

Nie mogła być żoną kogoś, kto celowo skrzywdził jej rodzinę. Nie wspomniała jednak, że zerwała również wszelkie kontakty z ojcem. Dowiedziałam się o tym od Patricii Webb, która usłyszała to od innego byłego pracownika Nexara Labs. Elena skonfrontowała Roberta z tym, jak mnie traktował, a kiedy próbował usprawiedliwić swoje zachowanie, powiedziała mu wprost, co myśli o jego decyzjach biznesowych, traktowaniu zespołu badawczego i latach przemocy słownej.

Według Patricii, rozmowa zakończyła się tym, że Elena powiedziała ojcu, że zniszczył jej małżeństwo i karierę i że nigdy więcej nie chce go widzieć. Robert dzwonił do niej 17 razy od tamtej pory. Nie odebrała ani razu. W ciągu tygodnia wieść o problemach finansowych Nexara Labs rozeszła się po środowisku biotechnologicznym.

Dwóch kolejnych potencjalnych inwestorów wycofało się, zaniepokojonych niskim wskaźnikiem zadłużenia firmy i nagłym odejściem głównego źródła finansowania. Robert był zmuszony zwolnić ośmiu pracowników i zamknąć swój dodatkowy ośrodek badawczy. Lokalny dziennik biznesowy opublikował artykuł o problemach firmy, skupiając się na tajemniczym wycofaniu się głównego inwestora.

Robert odmówił komentarza, ale artykuł cytował kilku byłych pracowników, którzy przedstawili obraz firmy zmagającej się z problemami z przywództwem i błędnymi decyzjami strategicznymi. Pod koniec miesiąca Robert wystawił swój dom na sprzedaż i likwidował swoje osobiste inwestycje, aby utrzymać firmę na powierzchni.

Karnet do klubu wiejskiego zniknął. Dom wakacyjny w Veil zniknął. Wszystko zostało sprzedane, żeby zyskać na czasie. Pewnego popołudnia przejeżdżałem obok jego domu i zobaczyłem go na podwórku, jak wyrywa chwasty z ogrodu, którym zajmowała się jego firma ogrodnicza. Wyglądał na starszego, jakoś mniejszego, jak człowiek, któremu w końcu zabrakło ludzi, których mógłby obwinić.

Sześć miesięcy później otrzymałem wiadomość, że Nexara Labs ogłosiło upadłość. Robertowi udało się znaleźć nabywcę na część ich aktywów badawczych, ale sama firma upadła. Pozostali pracownicy zostali zwolnieni lub przejęci przez firmę przejmującą. Sam Robert podjął pracę jako konsultant w większej firmie biotechnologicznej, pracując w małym biurze w centrum handlowym niedaleko lotniska.

Mężczyzna, który przez lata prawił mi wykłady o sukcesie i osiągnięciach, teraz dojeżdżał do anonimowego biura, z którego kiedyś kpił. Eleanor nigdy nie skontaktowała się ze mną bezpośrednio, ale dowiedziałem się od wspólnych znajomych, że podjęła pracę w swoim instytucie badawczym w Kalifornii. Dobrze jej szło, znów publikowała artykuły i przemawiała na konferencjach.

Odnalazła swój głos w nauce, choć nigdy nie odnalazła go w naszym małżeństwie. Sprzedałem dom w Denver i przeprowadziłem się do Portland, gdzie otworzyłem nowe biuro Amberlin Ventures. Zmiana otoczenia dobrze mi zrobiła, a północno-zachodni Pacyfik miał prężnie rozwijającą się społeczność technologiczną, która oferowała mnóstwo możliwości inwestycyjnych.

Nigdy więcej nie słyszałem od Roberta, ale nie było mi to potrzebne. „Business Journals” informował mnie o jego upadku, o każdym nieudanym przedsięwzięciu, o każdej straconej okazji, o każdym przypadku, gdy ktoś nie inwestował w jego projekty z powodu jego reputacji jako osoby podejmującej złe decyzje. Robert Kellerman nauczył się, co to znaczy być odrzuconym, zignorowanym i uznanym za nic niewartego przez ludzi, którzy trzymali jego przyszłość w swoich rękach.

Odkrył, że szacunku nie można żądać ani odziedziczyć. To coś, co zdobywa się poprzez sposób, w jaki traktuje się innych, zwłaszcza gdy myśli się, że nie potrafią się bronić. Czasami najlepszą zemstą jest po prostu pozwolić komuś zmierzyć się z naturalnymi konsekwencjami jego własnego charakteru. A czasami najbardziej bezwartościowa osoba w pomieszczeniu okazuje się tą, która ma całą władzę. Dzięki za uwagę.