Ojciec milioner wrócił do domu wcześniej, zastał syna zranionego i zdał sobie sprawę z tego, co przez cały czas przegapił

Kiedy kompres był już dobrze zabezpieczony, Grace starannie złożyła materiał, jakby zamykała książkę. „Chcesz powiedzieć tacie, Oliver? Czy mam to zrobić?”

Oliver zacisnął usta. Grace spojrzała na Richarda. „Mieliśmy spotkanie w szkole”.

„W szkole?” Richard zmarszczył brwi. „Nie dostałem żadnego maila”.

„To nie było zaplanowane”. Wzrok Grace spotkał się z jego spojrzeniem. Spokojny. Nie wymijający, bez poczucia winy – po prostu… spokojny. „Powiem ci wszystko. Ale może usiądźmy?”

Przeszli do pokoju frontowego. Promienie słońca padały ukośnie na drewnianą podłogę, złocąc ramy obrazów – Oliver na plaży z matką, Oliver na recitalu fortepianowym, niemowlę Oliver śpiące na piersi Richarda. Pamiętał te soboty: wyciszone rozmowy konferencyjne, podczas których delikatne bicie serca ogrzewało jego koszulę.

Richard usiadł naprzeciwko syna i zmusił się do łagodniejszego tonu. „Słucham”.

„To było podczas kółka czytelniczego” – powiedziała Grace. „Dwóch chłopców zażartowało z tego, jak słabo czyta Ollie. Stanął w swojej obronie – i z powodu innego chłopca, którego też drażnili. Doszło do szamotaniny. Oliver skończył z siniakiem. Nauczyciel ich rozdzielił”.

Richard zacisnął szczękę. „B:ullying” – powiedział, a słowo uderzyło jak młotek. „Dlaczego mnie nie wywołano?”

Tylko w celach ilustracyjnych
Oliver uniósł ramiona do uszu. Głos Grace zniżył się. „Szkoła zadzwoniła do pani Lawson. Poprosiła mnie, żebym poszedł, bo miałeś prezentację przed komisją. Nie chciała cię martwić”.

Zaiskrzyło znajome rozdrażnienie – Amelia podejmująca decyzje, wygładzająca powierzchnię ich życia, żeby mógł wszystko kręcić. Skuteczna. Irytująca. Opiekuńcza. Powoli wypuścił powietrze. „Gdzie ona jest?”

„Utknęłam w korku”. Grace zawahała się. „Wkrótce wróci do domu”.

„Co dokładnie powiedziała szkoła?” – zapytał Richard. „Czy Oliver ma kłopoty?”

„Nie mam kłopotów” – powiedziała Grace. „Zasugerowali dalsze badania. Zasugerowali również ocenę pod kątem dysleksji. Co” – uśmiechnęła się lekko, przepraszająco – „myślę, że by pomogło”.

Richard mrugnął. „Dysleksja?”

„Oliver czasami widzi słowa jak elementy układanki” – mruknął Oliver tak cicho, że Richard prawie tego nie zauważył. „Grace mi pomaga”.

Richard wpatrywał się w syna. W jego wyobraźni Oliver znów był niemowlęciem, z wilgotnymi lokami przyklejonymi do czoła po kąpieli, chłopcem, który budował miasta z klocków z precyzją małego architekta. Zauważył wahania podczas odrabiania lekcji, wiercenie się. Przypisał to nerwowości, temu, że ma osiem lat. Czy był… nieobecny? A może po prostu ślepy?

Grace wyciągnęła z kieszeni fartucha zniszczony notes i przesunęła go po stoliku kawowym. „Ćwiczyliśmy rytm” – powiedziała. „Wyklaskiwanie sylab, czytanie w rytm. Muzyka pomaga”. W środku Richard znalazł uporządkowane kolumny: daty, nabazgrane gwiazdki, drobne kamienie milowe – przeczytał trzy strony bez pomocy , poprosił o nowy rozdział , zabrał głos na lekcji . Na górze ktoś napisał, nierównym drukiem Olivera, „Punkty Odwagi” .