Gorycz szczęścia

Typowa dla Seattle ulewa uderzała w sięgające od podłogi do sufitu okna penthouse’u, tworząc smugi wody niczym niezagojone blizny. Wewnątrz ciepłe żółte światło kryształowego żyrandola padało na dębowy stół w jadalni, przy którym David – mój mąż – pieczołowicie nakrywał do kolacji z kunsztem prawdziwego rzemieślnika.

Bogaty aromat trufli i czerwonego wina Cabernet Sauvignon wypełniał pomieszczenie. Dla każdego, kto zaglądał do środka, był to idealny obraz szczęśliwego małżeństwa: oddanego, odnoszącego sukcesy męża i pięknej, silnej żony.

Ale od trzech miesięcy moje piekło zaczyna się tuż po tych idealnych posiłkach.

„Kochanie, jedz, zanim wystygnie. Dziś zrobiłem twoje ulubione risotto z grzybami” – uśmiechnął się David, uśmiechem, który roztopił moje serce dziesięć lat temu. Przesunął w moją stronę talerz z ryżem, a w jego oczach malowała się troska.

Trzymałam widelec, a moja ręka lekko drżała. Przez ostatnie trzy miesiące, około trzydzieści minut po kolacji, kręciło mi się w głowie. Wszystko wokół mnie się rozmywało, a moje kończyny czuły się słabe i bezsilne. Prywatni lekarze – ci, do których David mnie łaskawie zaprowadził – wszyscy doszli do tego samego wniosku: zaburzenia przedsionkowe spowodowane nadmiernym stresem w pracy . Radzili mi odpoczywać, a nawet sugerowali, żebym przekazała mężowi część obowiązków kierowniczych w firmie, żebym mogła wrócić do zdrowia.

A Dawid, wzorowy mąż, zawsze wzdychał i głaskał mnie po włosach, mówiąc: „Jesteś po prostu zmęczona pracą, Sarah. Pozwól mi się wszystkim zająć”.

Wierzyłem mu. Aż do momentu, gdy dziś rano znalazłem małą, nieoznakowaną buteleczkę po lekarstwach, ukrytą głęboko na dnie kosza na śmieci w jego biurze.

Podniosłam łyżkę ryżu do ust. David obserwował mnie, nie spuszczając wzroku z ruchu łyżki. Dziwnie intensywne spojrzenie, zmieszane z nerwowością, którą starał się ukryć. Włożyłam łyżkę ryżu do ust, ale zamiast połknąć, zręcznie przycisnęłam ją do policzka, udając, że żuję, po czym osuszyłam usta serwetką i wyplułam wszystko. Powtórzyłam tę czynność trzy razy.

„Czuję się trochę zmęczony” – powiedziałem słabym głosem, odkładając widelec.

„Zjedz jeszcze trochę, kochanie, musisz dbać o zdrowie” – namawiał David, jego głos wciąż był słodki, ale dłoń mocniej zacisnęła się na nóżce kieliszka do wina.

„Nie… Tak mi się kręci w głowie…” Wstałam, zataczając się. To był najważniejszy występ w moim życiu. Złapałam się za głowę, jęknęłam i osunęłam na zimną, drewnianą podłogę.

Dźwięk odsuwanego krzesła. Odgłos zbliżających się pospiesznych kroków. David uklęknął obok mnie. Potrząsnął mną, wołając: „Saro? Sarah! Co się stało?”