Oblał swoją teściową kawą — ale ona miała jeden sekret, który zmienił wszystko…

Miał to być spokojny niedzielny poranek w Tennessee. Słońce delikatnie sączyło się przez żaluzje, a kuchnię wypełniał zapach tostów i kawy. Siedemdziesięciodwuletnia Mabel Jennings powoli poruszała się między blatem a stołem, a jej chore biodro bolało z każdym krokiem. Mieszkała w tym domu od ponad czterdziestu lat – domu, który jej zmarły mąż George zbudował własnymi rękami. Teraz dzieliła go z córką Layą , zięciem Derekiem i dwójką dzieci, Olivią i Benem .

Mabel starannie nakryła do stołu i czekała. Laya zeszła pierwsza, wciąż w szlafroku, z oczami wlepionymi w telefon. Ledwo podniosła wzrok, gdy Mabel powiedziała „dzień dobry”. Dzieci poszły za nią, uśmiechając się i cicho rozmawiając. Potem wszedł Derek – wysoki, szeroki w barach, z twarzą zastygłą w tym niecierpliwym wyrazie, którego tak bardzo się obawiała. Bez słowa nalał sobie kawy i zaczął jeść.

„Dzień dobry, Derek” – powiedziała łagodnie Mabel.

Nie odpowiedział. Po prostu żuł dalej, a dźwięk ten wypełniał ciężką ciszę. Laya milczała. Dzieci wyglądały na zaniepokojone. Mabel sięgnęła po herbatę, starając się jej nie rozlać — gdy Derek nagle odsunął krzesło.

„Wiesz co? Mam tego dość!” – warknął. Wszyscy zamarli. „Jecie, ale nie pomagacie. Siedzicie tu jak królowa tego domu”.

„Derek, proszę…” – wyszeptała Laya.