„Obiecuję, że ci się odwdzięczę, kiedy dorosnę” – błagała mała czarnoskóra dziewczynka z oczami pełnymi łez, ściskając maleńkie opakowanie mleka przeznaczone dla jej młodszego brata. Jej głos drżał, gdy spojrzała na wysokiego mężczyznę w drogim garniturze. Chłodna odpowiedź mężczyzny sprawiła, że ​​cały sklep zamilkł.

Podczas ceremonii otwarcia Richard przemówił do setek osób:
„Każde dziecko, które myśli, że jego obietnica nie ma znaczenia, niech zapamięta to: czasami najmniejszy akt nadziei może powrócić jako cud”.

Keisha kontynuowała mentoring młodych studentów medycyny, zawsze powtarzając jedną lekcję:
„Nigdy nie lekceważ współczucia. Nawet karton mleka może zmienić dwa życia – tego, kto je otrzymuje, i tego, kto je daje”.

Wiele lat później, gdy Richard spokojnie odszedł, w jego testamencie znalazła się ostatnia prośba: aby jego prochy rozsypać w pobliżu starego sklepu spożywczego, w którym poznał Keishę, i umieścić na nich tabliczkę z napisem:
„Dobroć odpłacona w pełni”.

Keisha stała tam, patrząc, jak wiatr niesie jego prochy przez ulicę, gdzie zaczęła się ich historia, i uśmiechała się przez łzy. Obietnica głodnej dziewczynki zatoczyła pełne koło, dowodząc, że prawdziwe bogactwo tkwi nie w pieniądzach, ale w człowieczeństwie.