„O 3 W NOCY POPROSIŁAM DZIECI, ŻEBY ZAWIEZIŁY MNIE DO SZPITALA. LEDZE NIE MOGŁAM USTAWIAĆ. ZIEWNĘŁY I POWIEDZIAŁY: ‘MAMO, ZADZWOŃ PO UBERA. JUTRO MAMY PRACĘ’. POJEDZIŁAM SAMA. NIKT SIĘ NIE POJAWIŁ. SZEŚĆ GODZIN PÓŹNIEJ, GDY JESZCZE BYŁAM NA SORZE, LEKARZ WZIĄŁ MÓJ TELEFON I ZADZWONIŁ DO NICH. KIEDY ODBIERALI, ZACZĘLI KRZYCZEĆ.”

O 3 nad ranem poprosiłam dzieci, żeby zawiozły mnie do szpitala. Nazywam się Margaret Lewis , miałam wtedy sześćdziesiąt osiem lat i mieszkałam sama w małym domu szeregowym w Columbus w stanie Ohio. Ból pojawił się w klatce piersiowej kilka godzin wcześniej i sunął wzdłuż lewego ramienia niczym zaciskająca się lina. Ledwo mogłam ustać na nogach. Zadzwoniłam do córki Emily , a potem do syna Ryana . Oboje odebrali, senni i zirytowani. Emily ziewnęła i powiedziała: „Mamo, zadzwoń po Ubera. Jutro mamy pracę”. Ryan dodał: „To pewnie lęk. Wszystko będzie dobrze”.

Poczekałem kilka minut, mając nadzieję, że ktoś zmieni zdanie. Nikt tego nie zrobił. Włożyłem więc płaszcz, oparłem się o ścianę i zamówiłem przejazd. Kierowca pomógł mi przy wejściu na pogotowie. W poczekalni unosił się zapach środka dezynfekującego i przepalonej kawy. Siedziałem sam, drżącymi rękami wypełniając formularze. Nikt się nie pojawił.

Minęło sześć godzin. Pielęgniarki sprawdziły moje parametry życiowe. Lekarz zadawał pytania. Telefon milczał. Kiedy ból się nasilił, przygryzłam wargę, żeby nie płakać przy obcych. Powtarzałam sobie, że moje dzieci są zajęte, że kochają mnie na swój sposób, że to nic nie znaczy.

Około 9 rano dr Patel przejrzał moją kartę i zmarszczył brwi. Zapytał, czy ktoś ze mną jest. Odpowiedziałem, że nie. Poprosił o mój telefon. Zawahałem się, a potem mu go podałem. Przewinął, znalazł numery moich dzieci i zadzwonił.

Emily odebrała pierwsza. Dr Patel spokojnie wyjaśniła, że ​​spędziłam godziny na ostrym dyżurze z podejrzeniem zawału serca i że wsparcie rodziny jest ważne. Zaczęła krzyczeć. Nie na niego – na mnie, przez telefon. „Dlaczego nam to robisz?” – krzyknęła. Ryan przejął kontrolę, krzycząc, że jestem nieodpowiedzialna, że ​​powinnam była zadzwonić wcześniej, że próbuję wzbudzić w nich poczucie winy.

Doktor Patel zakończył rozmowę i spojrzał na mnie z cichym niedowierzaniem. Ta chwila – leżenie na szpitalnym łóżku i słuchanie krzyków moich dzieci dochodzących z telefonu lekarza – była punktem zwrotnym w moim życiu.