Nowe: Po tym, jak odmówiłem przekazania spadku matce, zaprosiła mnie na spotkanie rodzinne. Kiedy przybyłem… Kiedy Frances Allard

„Tak jest” – powiedziałem. „Kiedy na to pozwolisz”.

Skinęła głową raz, niczym kobieta ćwicząca ustępstwo, którego nigdy nie zgodziłaby się złożyć przed sądem. Potem odsunęła się i pozwoliła mi przejść. To była najuprzejmiejsza rzecz, jaką zrobiła od dwóch lat.

W dniu, w którym zakończył się ostatni z dawnych procesów, Angela wysłała mi zrzut ekranu z akt sprawy z emoji czapeczki imprezowej, którą zaprzeczyła pisemnie. „Nawet nie próbowali niczego poprawić” – napisała. „Odwaga w końcu spotkała się z matematyką”.

Uczciliśmy to, robiąc inwentaryzację. Alicia podała mi skaner i powiedziała, żebym przestał udawać, że nie tęsknię za pracą na podłodze. Nie udawałem.

Wychodząc tego wieczoru, zajrzałem do gabinetu i ponownie otworzyłem dziennik. Notatka na marginesie zaczęła się rozmazywać od czasu, gdy moje oczy na nią natrafiały. Jeśli zdecyduje się przewodzić… jeśli zdecyduje się kochać… Delikatnie zamknąłem dziennik i odłożyłem go na miejsce.

W drodze do domu niebo nad rzeką zrobiło to, co zdarza się tylko w amerykańskich miasteczkach, których nie wpisuje się do kalendarzy: przybrało barwę czegoś, czego nie da się nazwać bez sentymentalizmu, a potem pozwoliło, by dzień minął bez przemówienia. Opuściłem szybę i wpuściłem powietrze. Pachniało ściętą sosną, olejem napędowym i tym rodzajem zmęczenia, które oznacza, że ​​zrobiłeś wszystko dobrze.

Jeszcze raz pomyślałem o słowach dziadka: walcz z otwartą książką. I tak zrobiłem. A potem odłożyłem książkę i wróciłem do pracy.