Nowa dziewczyna mojego syna wyznała, że ​​zna mojego męża od lat

„Mamo” – westchnął Ryan, patrząc na mnie.

Mój syn spojrzał na mnie przez chwilę, po czym powoli skinął głową.

„Dobra, to deser”.

Pokroiłam ciasto, wyobrażając sobie, że daję upust frustracji. Potem nałożyłam trochę lodów do miseczek.

Kiedy wróciłam, dzieci wciąż siedziały na swoich miejscach.

Usiadłam naprzeciwko nich w fotelu, po prostu obserwując.

To była długa noc. Zbyt długa. I teraz, w końcu, po prostu siedzieliśmy. Złość wyparowała, pozostawiając jedynie wyczerpanie i tlące się resztki tego, co było.

Ryan gwałtownie westchnął, przerywając ciszę.

„Chyba zastanawiasz się, dlaczego nigdy nie pokazałem ci jego zdjęcia”.

Zrozpaczony młody mężczyzna trzymający się za głowę | Źródło: Midjourney
Zrozpaczony młody mężczyzna trzymający się za głowę | Źródło: Midjourney

Sophie nie odpowiedziała od razu. Wpatrywała się w podłogę, czekając.

Ryan parsknął suchym śmiechem, kręcąc głową.

„Nigdy nie byłem z nim blisko” – przyznał. „Nie do końca. Oczywiście, że był. Ale zawsze pracował, zawsze podróżował, zawsze był… gdzie indziej. Już dawno przestałem się po nim czegokolwiek spodziewać”.

Zamilkł, biorąc swój kawałek ciasta.

„Chyba dlatego nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby ci pokazać zdjęcie. Był po prostu… imieniem, a nie obecnością”.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Sophie powoli skinęła głową, jakby aż za dobrze rozumiała to uczucie.

„Ja też nigdy nie byłam co do niego pewna. Wiedziałam, że moja mama jest szczęśliwa. Szczęśliwsza niż od dawna. Ale to mi nie wystarczało. Bo to nie był on”.

Ryan nie pytał, kogo ma na myśli. Już wiedział.

„Mój tata” – wyszeptała Sophie, w końcu podnosząc wzrok. „Chciałam tylko, żeby wrócił do domu”.

Coś złagodniało w twarzy Ryana.

I nagle ich zobaczyłam. Nie jako parę uwięzioną w chaosie, którego żadne z nich nie stworzyło, ale jako dwójkę dzieci, które zostały same.

Żadne z nich się potem nie odezwało.

Siedzieli tam, obok siebie, mówiąc wszystko w milczeniu.

A ja siedziałam naprzeciwko nich, patrząc, oddychając… opłakując to, co straciliśmy.