Noc, kiedy mój tata kazał mi wyjść w środku burzy – i nieznajomy na autostradzie, który nie chciał odwrócić wzroku

Pojemniki na jedzenie na wynos na ladzie.

W kolejce do telewizora czekał kiepski film.

Ten cierpliwy wyraz twarzy — taki, jaki ma, gdy wie, że potrzebuję czasu, żeby to przetworzyć.

„Jak poszło?” zapytał.

Rzuciłam klucze na stół i pochyliłam się w jego stronę.

„Chyba w końcu skończyłem” – powiedziałem. „Chyba mogę już dać sobie spokój”.

Objął mnie ramionami i nie zadawał więcej pytań.

To jeden z wielu powodów, dla których za niego wychodzę.

Wiosną przyszłego roku odbędzie się wesele w domu mojej babci. Kameralna ceremonia. Bliscy przyjaciele. Dobre jedzenie.

Dorota już planuje menu.

Mięsna pieczeń zdecydowanie jest na liście.

Gdzieś tam Karen pracuje na nocną zmianę i zastanawia się, kiedy jej życie poszło nie tak.

Mój ojciec jest w domu opieki, sam ze swoimi wspomnieniami.

Jolene jest na Florydzie, żyje innym życiem i udaje, że nic takiego nigdy się nie wydarzyło.

A ja?

Jestem w Bostonie.

Mam karierę, na którą sama zapracowałam, partnerkę, która mnie kocha i babcię, która prawdopodobnie przeżyje nas wszystkich dzięki swojemu uporowi.

I tak, w końcu udało mi się oprawić plakat zespołu w odpowiednią ramę.

Ten, który kupiłam za kieszonkowe tydzień przed tym, jak wszystko się rozpadło.

Znalazłem to samo w Internecie kilka lat temu.

Zapłaciłem za to o wiele za dużo.

Powiesiłem go w biurze, gdzie mogę go widzieć każdego dnia.

Na niektóre rzeczy warto czekać.

Dziękuję, że byliście ze mną przez cały czas trwania tej historii.

Jeśli ten rozdział mojego życia Cię poruszył, czekają Cię kolejne historie – kolejne punkty zwrotne, kolejne burze, które zaprowadziły Cię w lepsze miejsce. Pomyśl o nich jak o kolejnych stronach czekających już na Twoim ekranie.

Do zobaczenia w następnym.