„NIKOGO NIE INTERESUJĄ TWOJE „FAŁSZYWE MEDALE”, szydziła moja siostra, wystawiając je w internecie, aby sfinansować swój ślub — cała moja rodzina ją poparła, ale zaledwie dwa dni później ktoś zapukał do domu mojego ojca… a ja pozwoliłam, aby zadzwoniło 47 nieodebranych połączeń.

Mały dom. Ganek z dzwonkami wietrznymi. Starsza kobieta otworzyła drzwi, jej oczy patrzyły ostrożnie.

„Proszę pani” – powiedział łagodnie Marcus – „czy pani jest panią Henson?”

Skinęła głową.

„Jestem agent Hale. To jest pani Mitchell. Przyszliśmy w sprawie pani syna.”

Podniosła rękę do ust.

„Czy on…” Jej głos się załamał.

Zrobiłam krok naprzód, serce waliło mi jak młotem. „Nie przyszliśmy tu ze złymi wiadomościami” – powiedziałam szybko. „Przyszliśmy tu z czymś, co nigdy nie powinno było zostać zabrane”.

W środku salon był pełen zdjęć. Młody mężczyzna w mundurze uśmiechał się z ramek na kominku. Złożona flaga leżała w gablocie, starannie odkurzona.

Pani Henson siedziała na kanapie, jakby jej kości zamieniły się w szkło.

Kiedy Marcus wręczył jej zapieczętowaną torbę, nie otworzyła jej od razu.

Ona tylko patrzyła.

„Myślałam, że straciliśmy wszystko” – wyszeptała.

Usiadłem obok niej, uważając, żeby jej nie przytłoczyć.

„Nie zrobiłeś tego” – powiedziałem.

Spojrzała na mnie wilgotnymi oczami. „Jak?”

Przełknęłam ślinę. „Bo ktoś to zobaczył w internecie i wiedział, że to złe. I bo czasami… czasami ludzie robią to, co słuszne, nawet gdy jest późno”.

Jej palce drżały, gdy otwierała torbę. Kiedy zobaczyła medalion, z jej gardła wydobył się dźwięk, który nie był szlochem – to było coś starszego.

Przycisnęła go do piersi.

„Moje dziecko” – wyszeptała.

Zamrugałem mocno.

Głos Marcusa za nami złagodniał. „Przepraszamy, że to tak długo trwało”.

Pani Henson pokręciła głową. „Przywróciłeś go” – powiedziała i podniosła na mnie wzrok. „Zrobiłeś to”.