Nigdy nie powiedziałam rodzinie, że jestem właścicielką imperium wartego miliard dolarów. Nadal uważają mnie za nieudacznika. Więc zaprosili mnie na kolację wigilijną – żeby mnie upokorzyć. Żeby uczcić fakt, że moja młodsza siostra została prezesem i zarabia 500 000 dolarów rocznie. Chciałam zobaczyć, jak traktują kogoś, kogo uważają za biednego, więc udawałam złamaną, naiwną dziewczynę. Ale… w chwili, gdy przekroczyłam próg…

„Chcieliśmy ci pomóc!” krzyknęła moja matka, a łzy spływały jej po twarzy – łzy paniki, nie wyrzutów sumienia. „Interwencja… chcieliśmy tylko, żebyś miała plan!”

„Chciałeś, żebym była mała” – wstałam i po raz pierwszy poczułam całą swoją moc. „Wymagałeś, żebym była nieudacznikiem, żebyś mogła poczuć się lepsza. Zaoferowałaś mi najniższą krajową i mundur. Chciałaś, żebym wychowywała twoje dziecko, Madison, podczas gdy ty będziesz dyrektorem generalnym”.

Wskazałem na drzwi.

„Spotkanie się skończyło. Możecie się już wyprowadzić. Księgarnia jest zamknięta.”

Rozdział 6: Następstwa

Następne tygodnie były pasmem chaotycznych prób pojednania.

Mój telefon eksplodował od SMS-ów. Przeprosin od cioci Caroline. Rozpaczliwych próśb mojego ojca. Madison wysyłała długie, chaotyczne maile, obwiniając stres i „nieporozumienia”.

RevTech zwolnił Madison trzy dni po odrzuceniu jej oferty. Utrata kontraktu z Tech Vault była katastrofalna w skutkach dla jej wiarygodności. Nie dostała domu w dzielnicy wykonawczej. Brandon przełożył ślub na czas nieokreślony.

Nie cieszyłem się z ich upadku, ale też mu ​​nie zapobiegłem.

W końcu zgodziłem się spotkać z nimi osobiście.

Babcia Rose była pierwsza. Weszła do biura, opierając się na lasce, wyglądając na małą na tle szklanych ścian.

„Wstydzę się” – powiedziała po prostu. „Nie dlatego, że masz pieniądze, ale dlatego, że traktowałam cię tak, jakbyś bez nich nie miał żadnej wartości. Zasługiwałeś na coś lepszego”.

Przytuliłem ją. Wydawało się, że tylko ona rozumiała sedno sprawy.

Moi rodzice byli bardziej surowi. Chcieli zamieść sprawę pod dywan. Chcieli rozmawiać o „rodzinnych wakacjach” i „szansach inwestycyjnych”.

„Nie” – powiedziałam im, siedząc w salonie rodziców – tym samym pokoju, w którym próbowali mnie zatrudnić jako pokojówkę. „Jeśli chcecie zbudować ze mną relację, zacznijcie od zera. Nie proście o pieniądze. Nie proście o pracę dla Madison. Poznajcie Dellę , a nie prezesa”.

„To zajmie trochę czasu” – przyznał mój ojciec, patrząc na swoje dłonie.